Διακατεχόμενοι από ιδεολογικά και πολιτικά στερεότυπα, αδιαφορώντας για την κατάσταση των πραγμάτων, υποσχέθηκαν ευημερία, ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη αλλά το μόνο όμως που κατόρθωσαν ήταν να αυξήσουν τους φόρους, να εξοντώσουν τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις και να οδηγήσουν τις χώρες τους σε βαθιά ύφεση με υψηλά ποσοστά ανεργίας.
Η αποτυχία των Σοσιαλιστικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, οδήγησε στην απουσία τους από το πολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Αυτή η πολιτική συγκυρία τους βολεύει τη δεδομένη στιγμή να αναπτύξουν μια θεωρία κατά την οποίαν για την φθίνουσα πορεία της Ευρωζώνης ευθύνεται η Συντηρητική Ευρώπη. Μάλιστα ο κομβικός ρόλος που παίζει η Γαλλία στη πορεία της Ευρωζώνης έχει στρέψει τα βλέμματα των σοσιαλιστών στις επικείμενες Προεδρικές Εκλογές καθώς είναι φανερό πως εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες για επανάκαμψη σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, στην εκλογή του Φρανσουά Ολάντ.
Το δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel που αποκάλυπτε συμφωνία Συνητηρικών Ευρωπαίων Ηγετών να μην συναντήσουν τον Σοσιαλιστή υποψήφιο πριν τις εκλογές με πρωτοβουλία της Μέρκελ διαμόρφωσε ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό κλίμα για τον Ολάντ εν όψει των Προεδρικών Εκλογών στη Γαλλία.
Ο προοδευτικός τύπος παρουσιάζει την οικονομική ανισότητα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Γαλλία όμοια με αυτή που οδήγησε στην Γαλλική Επανάσταση. Ο Ολάντ εμφανίζεται ως ο ηγέτης της νέας Γαλλικής επανάστασης που θα αλλάξει αρχικά την πορεία της Γαλλίας και κατ επέκταση ολόκληρης της Ευρώπης. Ο πρόεδρος που θα ελέγξει και θα διαχειριστεί τη παγκοσμιοποίηση. Η ελπίδα της ευρωπαϊκής αριστεράς.
Ο Γάλλος σοσιαλιστής, προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στο βάρος που έχει στους ώμους του αποφάσισε να αφήσει την μετριοπάθεια στην άκρη και να ακολουθήσει την γνωστή λαϊκίστικη συνταγή των Ευρωπαίων συντρόφων του. Μια συνταγή που πιθανότατα θα του δώσει την εξουσία αλλά γρήγορα θα τον προσθέσει στη λίστα των αποτυχημένων Σοσιαλιστών πρωθυπουργών κάτω από το όνομα του Γιώργου Παπανδρέου, του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο και του Ζοζέ Σόκρατες.
Η “Ολαντική” επανάσταση ξεκινά με τη αμφιλεγόμενη πρόθεση του Ολάντ να επαναδιαπραγματευθεί το δημοσιονομικό σύμφωνο Ευρωπαϊκής σταθερότητας. Φυσικά έμπειροι πολιτικοί όπως ο Γερμανός πρώην υπουργός Οικονομικών Πέερ Στάινμπρουκ τον χαρακτηρίζουν αφελή και είναι σίγουροι πως όταν εκλεγεί η πολιτική του θα είναι εντελώς διαφορετική από τη σημερινή. Όμως τούτη τη στιγμή ο Ολάντ με αυτό το τέχνασμα εμφανίζεται ως ο πρώτος υποψήφιος πρόεδρος που ορθώνει το ανάστημα του απέναντι στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Λιτότητας, περιμένοντας τα κράτη που είναι βυθισμένα στην ύφεση να στοιχηθούν πίσω του.
Ο Ολάντ ως ο ηγέτης που θα ζωντανέψει το γαλλικό όνειρο ενός κράτους κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας όπως το οραματίζονται στην αριστερά, παρουσίασε ένα προεκλογικό μανιφέστο που περιλαμβάνει μια σειρά από μη εφικτά, μη εφαρμόσιμα μέτρα που όμως αγγίζουν συναισθηματικά τους αριστερούς ψηφοφόρους και δημιουργούν προσδοκίες άντλησης ψήφων από τα λαϊκά στρώματα για το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ο Ολάντ ως άλλος Μπαράκ Ομπάμα υποσχέθηκε πως το συμμάζεμα των δημόσιων οικονομικών θα πέσει στις πλάτες των εύπορων.
Υποσχέθηκε πως οι πλούσιοι με ετήσιο εισόδημα άνω του ενός εκατομμυρίου θα φορολογούνται με 75%.
Υποσχέθηκε πως στο πλαίσιο της επαναδιαπραγμάτευσης της Δημοσιονομικής Συνθήκης της ΕΕ θα επιβάλει ένα φόρο στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές (Φόρος Τόμπιν) για την χρηματοδότηση του κεφαλαίου στους τομείς της ενέργειας της εκπαίδευσης και της αστικής ανάπτυξης.
Υποσχέθηκε ότι θα επιδιώξει τη θεσμική αλλαγή της ΕΚΤ ώστε να αποκτήσει διευρυμένη εντολή για την αναζωογόνηση της ανάπτυξης (στα πρότυπα της Fed) και όχι αποκλειστικά για τον έλεγχο των πληθωριστικών πιέσεων όπως σήμερα.
Υποσχέθηκε μέσω δηλώσεων της πρώην συζύγου του και πιθανής αντιπροέδρου Σ. Ρουαγιάλ πως το Γαλλικό κράτος θα αποκτά μετοχικό κεφάλαιο από τις τράπεζες που θα κληθεί να διασώσει.
Υποσχέθηκε να αυξήσει τους φόρους στις τράπεζες, να δημιουργήσει δημόσια τράπεζα επενδύσεων, να καταργηθούν οι φοροαπαλλαγές που ευνοούν το πλουσιότερο 5% των πολιτών ενώ δηλώνει πως έχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση για πάνω από 200,000 επιδοτούμενες θέσεις εργασίας.
Πέρα από τους σοσιαλιστικούς μύθους της “ολαντικής” επανάστασης, εντύπωση προκαλεί πως διακεκριμένοι δημοσιογράφοι, μπαρουτοκαπνισμένοι πολιτικοί αναλυτές κλείνουν το μάτι στον Ολάντ και αναπαράγουν την θεωρία της πολιτιστικής αλλαγής και των κοινωνικών συμβολαίων με το λαό, όπως το είχαν με τα γνωστά αποτελέσματα σε ξεχωριστές περιπτώσεις με τον Μπαράκ Ομπαμα, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Γιώργο Καμίνη ή τον Γιάννη Μπουτάρη. Με βάση την εμπειρία τους και την αναμφισβήτητη νοημοσύνη τους, αυτό δεν μπορεί να τους συγχωρεθεί εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου