Η κριτική του αγαπητού Νίκου Γεωργιόπουλου μου δίνει την ευκαιρία να του θέσω ένα ερώτημα δημόσια που με απασχολεί από τότε που έγραψε το «Γιατί συμφωνώ με την στάση πληρωμών.»
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ένα θέμα που θέτει ο Γεωργιόπουλος στην κριτική του στην δική μου ανάρτηση «Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί: Μια ενδοοικογενειακή κόντρα». Φυσικά όταν γράφω για αντιμνημονιακούς στην συγκεκριμένη ανάρτηση δεν συμπεριλαμβάνω και εμάς που εξ αρχής (ειδικά ο Τηλέμαχος Χορμοβίτης) είχαμε πει ότι η διαδικασία του μνημονίου θα είναι άλλη μια παράταση για τον ελληνικό κρατισμό.
Ο μέσος Έλληνας όμως όταν σκέφτεται την λέξη αντιμνημονιακοί στο νου δεν του έρχεται φυσικά το ΜπλεΜήλο, ούτε ακόμα και μια κριτική παρόμοια με αυτή του ΜπλεΜήλου, αλλά ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος, Κατσέλη. Σε αυτούς αναφερόμουν.
Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν υιοθετώ τις εφαρμοσμένες πολιτικές στο όνομα του μνημονίου. Απλά λέω ότι οι μνημονιακοί και οι ευρέως γνωστοί αντιμνημονιακοί είναι το δίπολο του σημερινού αδιεξόδου.
Η ουσιαστική διαφωνία μου με τον Γεωργιόπουλο βρίσκεται στο θέμα της στάσης πληρωμών.
Αναφερόμενος στις επιπτώσεις μια τέτοιας εξέλιξης γράφει:
«Αν εννοούν ότι δεν θα υπάρχει η αναγκαία ρευστότητα για να χρηματοδοτηθεί το πρωτογενές μας έλλειμμα έχουν δίκιο και θα πρέπει η χώρα απότομα να τρέξει πρωτογενές πλεόνασμα. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι κακό αφού ούτως ή άλλως οφείλουμε να τρέξουμε πρωτογενή πλεονάσματα και μάλιστα γρήγορα. Η αποβολή μας από τις αγορές θα επιβάλλει στο κράτος να μάθει να ξοδεύει με όσα εισπράττει και είναι καιρός η δημόσια σπατάλη να μειωθεί όσο περισσότερο γίνεται.»
Υπάρχει το πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού, υπάρχει όμως και το έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου για το οποίο δεν γίνεται κουβέντα στο προαναφερθέν άρθρο του Γεωργιόπουλου. Αυτό πως θα καλυφθεί;
Υποθέτω ότι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση και χωρίς την τελευταία έκδοση του iPad, αλλά δυστυχώς το εμπορικό μας έλλειμμα περιλαμβάνει και το 80% των τροφίμων που καταναλώνουμε, καύσιμα και άλλα βασικά αγαθά της καθημερινότητάς μας. Αυτές οι ανάγκες πως θα αντιμετωπιστούν;
Θα κηρύξουμε στάση πληρωμών την Δευτέρα και την Τρίτη θα είμαστε μια αυτάρκης χώρα;
Θα πρέπει να αποδεχθούμε την ανθρωπιστική κρίση ως μια θεία δίκη για τα τριάντα χρόνια σοσιαλμανίας;
Ποιες θα είναι οι πολιτικές επιπτώσεις αυτής της κρίσης;
Το 2010 στο «Το “κούρεμα” στο χρέος είναι οικονομική και ηθική αναγκαιότητα» είχα γράψει:
Είναι ένα από τα παράξενα των καιρών που η κυβέρνηση που κάνει ότι περνά από το χέρι της για να αποτύχει, είναι η ίδια κυβέρνηση που αρνείται ότι θα υπάρξει κούρεμα στο χρέος. Όμως ακόμα και μια πρόχειρη ματιά στα οικονομικά στοιχεία υποδεικνύει ότι ένα τέτοιο σενάριο είναι σχεδόν αναπόφευκτο.
Είχα υποστηρίξει το κούρεμα του χρέους όταν αυτή η άποψη θεωρούνταν επικίνδυνη από όλους αυτούς που τώρα χαρακτηρίζουν το πρόσφατο και μερικό κούρεμα μεγάλη επιτυχία.
Ένα κούρεμα ήταν και είναι αναγκαίο γιατί απλά το ελληνικό χρέος δεν ήταν και δεν είναι ακόμα και τώρα βιώσιμο. Γιατί κούρεμα όμως και όχι μια ολοκληρωτική στάση πληρωμών; Γιατί θα χρειαζόμασταν να έρθουμε σε μια συμφωνία με τους εταίρους μας. Εμείς δεν θα σβήναμε όλο το χρέος (40%-50% κούρεμα) με αντάλλαγμα την βοήθεια για την ρευστότητα των τραπεζών και τις αναγκαίες εισαγωγές της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου