Με τέτοιους εχθρούς, ποιός χρειάζεται φίλους;

Το 2012 θα ήτανε για την Β. Κορέα χρονιά ορόσημο, που θα χόρταινε ο κάθε πεινασμένος. ‘Η τουλάχιστον έτσι είχε υποσχεθεί το καθεστώς της εδώ και χρόνια. Αλλά υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα: εκατό χρόνια μετά την γέννηση του ιδρυτή της, η Β. Κορέα λιμοκτονεί και το καθεστώς της δεν μπορεί να τηρήσει αυτήν την υπόσχεση, διακινδυνεύοντας την όποια αξιοπιστία του. Ποιος θα δώσει την λύση;

Είναι η Κίνα; Όχι. Το Ιράν; Ούτε. Μήπως η Ρωσία; Όχι, όχι. Την λύση στο βορειοκορεατικό καθεστώς την έδωσε η κυβέρνηση Obama. Μέσα στην προεκλογική απελπισία για διπλωματικές επιτυχίες, κατασκεύασε μια συμφωνία. Οι ΗΠΑ θα διαθέσουνε 240.000 τόνους τροφίμων , που θα θεμελιώσουν το κύρος και την πυγμή του νέου ηγέτη στον στρατό. Σε αντάλλαγμα τι παίρνουνε οι ΗΠΑ; Άλλη μια από τα ίδια. Επιστροφή των ελεγκτών ατομικής ενέργειας μόνο στο εργοστάσιο του Yongbyon και υπό όρους -όταν όλοι γνωρίζουν ότι τα πυρηνικά η Β. Κορέα τα ετοιμάζει πια σε άλλες τοποθεσίες. Επίσης, συμφωνία για μη εκτόξευση πυραύλων στον εναέριο άλλων χωρών –μεγάλη υποχώρηση. Θρίαμβος της δυτικής διπλωματίας.

Το πρόβλημα είναι ότι τα ίδια προσφέρει η Β. Κορέα εδώ και 20 χρόνια και όταν παίρνει τα τρόφιμα, ξεχνάει τις υποσχέσεις της. Ήτανε η Hillary πέρσι που έλεγε ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να προσφέρουνε νέα βοήθεια με αντάλλαγμα υποσχέσεις που έχουνε ήδη δοθεί και πρέπει έτσι κι αλλιώς να τηρηθούνε. Αυτά βέβαια πέρσι. Γιατί φέτος είναι εκλογική χρονιά και ο πρόεδρος χρειάζεται "νίκες".

Πέρα από τους προεκλογικούς υπολογισμούς, είναι και πιο εύκολο να πληρώνεις ένα τραμπουκιστικό καθεστώς να μην σε ζαλίζει. Ας περιμένουν οι Βορειοκορεάτες μερικές γενιές ακόμα. Reagan δεν βγαίνουν κάθε μέρα.