Τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων είναι ανησυχητικά για το μέλλον της ομαλότητας στον τόπο. Ο κόσμος εύλογα παρασύρεται από τα συνθήματα των περιθωριακών άκρων που υπόσχονται τα πάντα δίχως λογική και προοπτική. Η απελπισία όμως είναι σχεδόν πάντα κακός σύμβουλος. Με μια κυβέρνηση που ανερυθρίαστα επιδίδεται σε φορολογικό πλιάτσικο αντί να αναζητήσει τρόπους δραστικής μείωσης των εξόδων του κράτους, ο λαός απελπισμένος στρέφεται στις εύκολες διεξόδους των ανέξοδων βερμπαλισμών. Οι παρατάξεις που δείχνουν το Μνημόνιο και τους δανειστές μας σαν υπεύθυνους κάθε τρέχουσας δυσκολίας δείχνουν να αιχμαλωτίζουν τις ελπίδες των πολιτών. Γιατί δείχνουν κάποιον υπεύθυνο. Κι’ υπόσχονται, με ασάφεια βέβαια, στους πάντες τα πάντα..
Τι ελπίδες υπάρχουν για να βγεί ο τόπος από τα αδιέξοδα; Οι δύο συνεταίροι στην κυβέρνηση έχουν χάσει την δυναμική τους. Η αδιαφορία τους απέναντι στις φορολογικές επιδρομές που επιλέγει η κυβέρνηση που στηρίζουν, αντί για δραστικές περικοπές στο μέγεθος του κράτους, τους κάνει αντιπαθείς κι’ αναξιόπιστους. Δύσκολα θα μπορέσουν να συνεπάρουν τον λαό. Ιδιαίτερα τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα που πραγματικά υποφέρουν. Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη, λόγω κυρίως της μετριοπάθειάς του, είναι μία ελπίδα. Μέχρις ότου όμως σύντομα αναδειχθούν οι αδυναμίες και οι αντιφάσεις του.
Μένουν έτσι μόνο τα κόμματα που στηρίζουν πολιτικές οικονομίας της αγοράς. Που όμως διστάζουν να τις προβάλουν και να τις υποστηρίξουν. Και είναι και βαθύτατα διασπασμένα. Η Δημοκρατική Συμμαχία, η Δράση καθώς και οι διάφορες άλλες μικρότερες ομάδες (Δημιουργία Ξανά, Φιλελεύθερη Συμμαχία, ομάδες ανεξάρτητων πολιτών κα) συνθέτουν ένα μωσαικό απόψεων κι’ ενδιαφερουσών πρωτοποριακών προτάσεων δίχως όμως κάποιο συνεκτικό κρίκο που να τους φέρνει οργανικά κοντά και χωρίς να καταγράφεται πουθενά μια σαφής διαφοροποίησή τους από την φορομπηχτική κυβέρνηση Παπαδήμου. Αποτελούν όμως, με όλες τους τις αδυναμίες, την μοναδική εναλλακτική λύση. Την μόνη ίσως ελπίδα.
Μπορούν όμως να παίξουν κάποιο ρόλο; Αντικειμενικά είναι δύσκολο μια και υποστηρίζουν θέσεις που απευθύνονται στον εγκέφαλο και λιγότερο στο θυμικό. Σε μιά εποχή όμως που ο κόσμος σιχαίνεται την πολιτική, παρατάξεις που ζητούν περισσότερη σκέψη και λιγότερες κραυγές είναι δύσκολο να γίνουν πολύ δημοφιλείς. Εκτός αν ξεχωρίσουν. Και διαφοροποιηθούν σε κάτι σημαντικό από όλους τους άλλους.
Προνομιακό τους πεδίο λογικά είναι η καταδίκη των ανεγκέφαλων φορολογικών επιβαρύνσεων. Αλλά δύσκολα πείθουν όταν εμφανίζονται να στηρίζουν την κυβέρνηση που τις επιβάλλει. Το χειρότερο όμως είναι η έλλειψη ενότητας ανάμεσά τους. Παρατάξεις ισχυρών προσωπικοτήτων από τα πράγματα διαφοροποιούνται πάνω σε ζητήματα εκπροσώπησης κι’ επιλογής πολιτικής γραμμής. Υποχωρήσεις από τα ισχυρά «εγώ» πολλών από αυτούς είναι το ζητούμενο. Ενωμένοι όλοι, έχουν ελπίδα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και δυνατότητες μελλοντικής επιρροής. Διχασμένοι διευκολύνουν τις κινήσεις των άκρων και γίνονται συνυπεύθυνοι του χάους που αναπόφευκτα θα επικρατήσει μετά τις εκλογές.
Στα χέρια τους βρίσκεται η ενωτική λύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου