Η πόλωση στην ελληνική κοινωνία είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο. Βασικά πρόσωπα που πρωταγωνιστούν κι εκφράζουν αυτή την αντιπαράθεση είναι ο υπουργός οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας. Η αλήθεια είναι πως η πόλωση που προκαλούν είναι εντελώς πλασματική κι αποπροσανατολιστική, μιας και οι δύο τον ίδιο στόχο έχουν: την διατήρηση του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος που χρεοκόπησε την Ελλάδα.
Ο δεύτερος κατηγορεί τον πρώτο, όπως και την υπόλοιπη κυβέρνηση, για «ανθελληνική» πολιτική και προδοτικές συμφωνίες με την τρόικα. Κατ’ αυτόν είναι αντιλαϊκό να πουλήσει το κράτος ακίνητη περιουσία, να ανοίξει κλειστά επαγγέλματα και να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους. Κάνει το λάθος όμως να κατηγορεί τον κο Βενιζέλο για αυτές τις πολιτικές. Ο τελευταίος κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να μην γίνουν τα παραπάνω. Αμφότεροι ενδιαφέρονται να διατηρηθεί ζωντανό όλο αυτό το προσοδοθηρικό μοντέλο, να μην προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουν την οικονομία από τα δεσμά του κρατισμού, να μην χάσουν τη δύναμή τους οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και οι επαγγελματικές οργανώσεις που εμποδίζουν όσους θέλουν να δραστηριοποιηθούν στην ελεύθερη οικονομία. Και για τους δύο ένας από τους πιο φρικτούς εφιάλτες τους είναι άνθρωποι ελεύθεροι που δεν δίνουν λογαριασμό στο κράτος και την κοινωνία.
Ο κος Βενιζέλος χρησιμοποιώντας τον εθνοσωτήριο, βερμπαλιστικό, στομφώδη και πληθωρικό λόγο του, υποκρίνεται πως πράττει το κατά δύναμη προκειμένου να διασώσει την ελληνική οικονομία, κατηγορώντας τον κο Τσίπρα για λαϊκισμό(ως υπερλαϊκιστής ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται την ομοιότητα) κι ανευθυνότητα. Η πραγματικότητα δείχνει πως το διάστημα που αυτός ήταν υπουργός, δεν έγινε καμία σημαντική μεταρρύθμιση στην οικονομία, οι κρατικές δαπάνες μάλιστα ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκαν το 2011, σε αντίθεση με το προηγούμενο διάστημα όπου έγιναν έστω κάποιες προσπάθειες. Μας ενημέρωσε ακόμη ο υπουργός πως αδιαφορεί εντελώς για τα CDS, εννοώντας πως δεν τον ενδιαφέρει καθόλου αν θα αποζημιωθούν όσοι έχουν ασφαλιστεί απέναντι στον κίνδυνο της ελληνικής χρεοκοπίας("και χρεοκοπούμε χωρίς να σας πληρώνουμε, αλλά ούτε καν από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές δεν θα τα πάρετε"), πως επιθυμεί να στηρίξει τις τράπεζες με κοινές μετοχές προκειμένου να αυξήσει το κράτος και ο ίδιος τον έλεγχο σε αυτές και διαλέγει ως «ασφάλιστρο κινδύνου» προς αποφυγή της χρεοκοπίας το χαράτσι στα ακίνητα και την υψηλή φορολογία παρά να κλείσει τον ΟΣΕ και τα ελλείμματα που αυτός παράγει. Όλα τα παραπάνω είναι μέτρα που μετά χαράς θα εφάρμοζε ο υποτιθέμενα πολιτικός αντίπαλός του.
Ο κος Βενιζέλος μάλιστα, κατ’ ομολογία των εταίρων μας, έχει εφαρμόσει πιστά το δόγμα Τσίπρα που σκοπό έχει μέσω του εκβιασμού πιθανού «κανονιού» του ελληνικού κράτους να αποσπάσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη και τσάμπα χρήμα από την Ευρώπη. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, τοποθέτησε τον κο Κουκιάδη, καθηγητή εργατικού δικαίου, ως πρόεδρο του ταμείου αποκρατικοποιήσεων. Αν ο κος Τσίπρας ήθελε να είναι βέβαιος πως καμία ιδιωτικοποίηση δεν θα προχωρήσει, καλύτερο πρόσωπο δεν θα μπορούσε να βρει.
Οι δύο ρόλοι ταιριάζουν απόλυτα στο θέατρο του παραλόγου που στήνουν ανά διαστήματα: ο κος Βενιζέλος περηφανεύεται πως θυσιάζεται υπέρ του εθνικού καθήκοντος, ενώ στην πραγματικότητα προστατεύει τα συμφέροντα των συντεχνιών, για τα οποία παλεύει ο κος Τσίπρας. Και οι δύο με αυτή την ρητορική βγαίνουν κερδισμένοι(όσο σκληρότερες οι κόντρες τόσο το καλύτερο μάλιστα), ο καθένας ανάλογα με το προφίλ που θέλει να περάσει. Αυτό του σοβαρού κι υπεύθυνου μελλοντικού πρωθυπουργού ο ένας, κι ο άλλος αυτό του σκληρού αγωνιστή που δεν μασάει τα λόγια του. Η αλήθεια είναι ο κος Τσίπρας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τον κο Βενιζέλο. Είναι ο ιδανικός υπουργός οικονομικών για να αποτραπούν οι επιθυμούμενες μεταρρυθμίσεις που θα έβγαζαν την Ελλάδα από την τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται και ο ικανότερος για να μείνει ζωντανό το σύστημα που ανέδειξε αμφότερους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου