Στην Βενεζουέλα ο σύντροφος Μαδούρο έχει αρχίσει να προβάλει βίντεο μικράς διάρκειας που τον δείχνουν να απολαμβάνει την εξουσία του στο γαλήνιο περιβάλλον του Καράκας, όπου η πρωταρχική έγνοια των κατοίκων είναι να τρέξουν να ευχαριστήσουν το πρόεδρο για την ευκαιρία που τους έδωσε να ζήσουν στον σοσιαλιστικό παράδεισο της Βενεζουέλας. Αυτή η εικόνα δεν είναι εντελώς παραπλανητική, κατά μία έννοια, το Καράκας έχει λιγότερο ηχορύπανση από ότι στον παρελθόν. Έχει πολύ λιγότερα γαυγίσματα, νιαουρίσματα και κελαηδίσματα, αφού τα είδη που παράγουν τους εν λόγω ήχους έχουν καταλήξει στις κατσαρόλες και τα ταψιά των ευγνωμονούντων κατοίκων του σοσιαλιστικού παράδεισου.
Αν θυμάστε, ο σύντροφος και υπουργός, κ. Πάππας, είχε ταξιδέψει με Κύπριο δικηγόρο με ειδικότητα στο στήσιμο ‘οφ-σορ,’ προκειμένου όπως λέει, και ενώ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, να διαπραγματευτεί μούσμουλα και κολοκυθάκια με την χώρα του αλάδωτου εντέρου. Δεν έχουμε δει ακόμα τα απτά αποτελέσματα εκείνης της διαπραγμάτευσης, θα πρέπει όμως η κυβέρνηση μας να γρηγορήσει, γιατί το κράτος της Βενεζουέλας έχει ξεμείνει με 10 δις δολάρια διαθέσιμα, και μόνο τον Οκτώβριο και Νοέμβριο έχει να εξοφλήσει οφειλές 3,5 δις δολαρίων.
Πως είναι δυνατόν θα αναρωτιέστε μια χώρα όπως η Βενεζουέλα, που είχε ετησίως μέχρι και 90 δις δολάρια έσοδα από το πετρέλαιο και με τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο, να έχει ξεμείνει με 10 δις. Παλαιότερα είχα περιγράψει συνοπτικά την διαδικασία φτωχοποίησης που παράγουν οι σοσιαλδημοκρατικές και σοσιαλιστικές πολιτικές. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της οικονομίας έχει ως κυρίαρχο στοιχείο την καταστροφή της παραγωγικής βάσης. Όσο περνάει ο καιρός, το σύστημα αφαιρεί ανθρώπους από την παραγωγική διαδικασία και τους προσθέτει στις τάξεις είτε των παρασιτικών, είτε των ειλώτων. Τελικά, όλο και περισσότεροι πόροι παράγουν όλο και λιγότερα αγαθά. Η φτωχοποίηση είναι αναπόφευκτη, και οι εξωτερικοί παράγοντες απλά επιβραδύνουν ή επιταχύνουν αυτή την διαδικασία.
Κλασσικό παράδειγμα της εν λόγω διαδικασίας είναι η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές. Η κυβέρνηση Τρίπρα-Καμμένου προσπαθεί να κλείσει μια συμφωνία που θα της επιτρέπει να φορολογήσει μέχρι εξόντωσης την παραγωγική βάση της οικονομίας, και αν τα καταφέρει έχοντας δημιουργήσει ένα δημοσιονομικό πλεόνασμα, θα έχει ως επιβράβευση όχι μόνο την διατήρηση του μεγάλου κράτους που είναι η εκλογική της βάση, αλλά και τα λεγόμενα αντίμετρα, δηλαδή παροχές που θα μπορεί να μοιράσει προεκλογικά προς εξαγορά ψήφων – τιμωρώντας τον πολίτη ως παραγωγό πλούτου, αλλά επιβραβεύοντάς τον ως ζήτουλα της κρατικής «ευσπλαχνίας».
Η συμφωνία κυβέρνησης-δανειστών είναι ένα κλασσικό παράδειγμα φτωχοποίησης. Και έτσι εξηγείται πως σχεδόν μισό εκατομμύριο Ελλήνων, των πιο παραγωγικών, έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα για το εξωτερικό, ψάχνοντας για δουλειά σε ένα διαφορετικό οικονομικό περιβάλλον που θα τους επιτρέπει να παράγουν και να κρατούν ένα σημαντικό κομμάτι της προστιθέμενης αξίας που παράγουν.
Οι ομοιότητες μεταξύ Ελλάδας και Βενεζουέλας είναι πολύ περισσότερες από όσες θα θέλαμε. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, τα γεγονότα και στις δύο χώρες θα μπορούσαν να μπουν σε τόμο με την επωνυμία Σοσιαλιστικοί Παράλληλοι Βίοι. Δύο χώρες με πολλές δυνατότητες και πολλές ευκαιρίες, που όμως λόγω το επί δεκαετιών σοσιαλιστικών ψευδαισθήσεων που έχουν καλλιεργήσει και ενστερνιστεί, τραβούν τον κατήφορο της κοινωνικής κατάρρευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου