Οι "Μεν και οι Δε"

Του Διονυσίου Βαγγελάτου

Μελετώντας την διαμάχη ως προς το ερώτημα του μνημονίου, είναι δύσκολο να μην παρατηρήσουμε πως το μνημόνιο δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή, μια δανειακή σύμβαση και ένα πλαίσιο μεταρρυθμίσεων. Είναι επίσης – και κυρίως θα έλεγα – μια πολιτισμική διαμάχη

Είναι πράγματι όντως ενδογενής στην  διαμάχη μνημονίου – αντιμνημονίου μια σύγκρουση δύο οραμάτων για το μέλλον της χώρας, Από την μία, την μνημονιακή πλευρά έχουμε ένα πολιτισμικά ένα όραμα της Ελλάδας ως ευρωπαΐστικό κράτος και έθνος με Τριτοδρομική-Μπλαιρική οικονομική και κοινωνική πολιτική. Από την αλλή έχουμε ένα αντι-μνημονιακό όραμα μιας χώρας ως «αντικαπιταλιστικό κάστρο», μια Μίνας Τίριθ που αντιστέκεται στον Σάουρον του Ιμπεριαλισμού, του Καπιταλισμού και του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Από την μια άλλη έχουμε γραβατοφόρους τεχνοκράτες ως τους καταλληλότερους «τσάρους» που θα βάλουν την Ελλάδα «σε τάξη», από την άλλη έχουμε έναν Τσίπρα ‘ελληνομέτρη’ και μια οιονεί-Λενινιστική επαναστατικότητα που θέλει μια αναστήλωση μιας Παπανδρεικής «εθνικο-σοσιαλδημοκρατίας». Βλέπουμε όσους από την μεσαία τάξη φοβούνται πως θα χάσουν με τα χαράτσια και την περικοπής των κρατικών παροχών, και όσους αναγνωρίζουν την ανάγκη των μεταρρυθμίσεών, παραβλέποντας όμως τα την ενδογενή φοροπτηχτική φύση του Μνημονίου. Είναι ειρωνικό πως παρότι και οι δύο factions είναι αντι-ΠΑΣΟΚικοι εκπροσωπούν αντίστοιχα τον σοσιαλφιλελευθερό και λαϊκιστικό πόλο του ΠΑΣΟΚ. Η διαμάχη είναι τόσο απόλυτη και ευρεία στο «πεδίο μάχης» της, που ακόμη και αθώες διαφημίσεις όπως αυτή με τον «Ομορφάντρα» παρεισφρέουν στον δημόσιο πολιτικό λόγο.

Η Υστερία των αντιπρόσωπων της Μνημονιακής σκέψης, που ακούνε βεβαία για Γουδία και εκτελεστικά αποσπάσματα, καταστροφολογεί πλήρως και δυστυχώς ενισχύει την Μανία του αντι-μνημονικού ρεύματος που πρακτικά επιθυμεί μια εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση. Δυστυχώς ο φιλελεύθερος πολιτικός χώρος έχει άκριτα συνταχθεί πλήρως με την μνημονιακή παράταξη, βλέποντας στον Σοιμπλέ και την Μέρκελ την μόνη ελπίδα όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και την ευκαιρία για εφαρμογή φιλελεύθερων πολιτικών, Αυτή η υστερική αντιμετώπιση είναι ένα λάθος που ο «χώρος» θα πληρώσει ακρίβα.