Καθώς πρόσφατα βρέθηκα να συμμετέχω στο Facebook σε άλλη μία άχαρη συζήτηση για το παρελθόν των Νεοελλήνων, συνειδητοποίησα περισσότερο έντονα από ποτέ άλλοτε γιατί η έννοια της Ελευθερίας είναι τόσο δύσκολα κατανοητή στην μικρή μας πατρίδα. Ως Έθνος ζούμε εδώ και σχεδόν 200 χρόνια υπόδουλοι μιας ψευδεπίγραφης εθνικής ταυτότητας που μας επιβλήθηκε από κάποιους ρομαντικούς Δυτικούς και που έχει αποτελέσει την ψυχή, την πεμπτουσία της εθνικής μας συνείδησης. Ζούμε με την φαντασίωση πως είμαστε οι βιολογικοί απόγονοι και οι κατ’εξοχήν πνευματικοί απόγονοι ενός πολιτισμού και ενός λαού που έζησε και έδρασε στην ίδια με εμάς γεωγραφική περιοχή πριν από δύο χιλιάδες χρόνια- των αρχαίων Ελλήνων. Και επειδή έχω κουραστεί να ακούω κρατικοδίαιτους καθηγητάδες να μας μιλάνε για την ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους δια μέσου των χιλιετηρίδων, κάτι το οποίο αντίκειται στους στοιχειώδεις κανόνες της Λογικής και της Φύσης, σκέφτηκα να γράψω αυτό το σύντομο σημείωμα.
Η προγονοπληξία και η αρχαιολαγνεία είναι μακράν η χειρότερη πνευματική αρρώστια που χτύπησε τον τόπο μας-χειρότερη ακόμα και από την επικρατούσα θρησκεία, τον σοσιαλισμό, ο οποίος είναι παράγωγό της. Είναι ένας καρκίνος που έχει απλωθεί και κατατρώει όλο το σώμα και που παραμένει αθεράπευτος εδώ και διακόσια τουλάχιστον χρόνια. Όσο ο πυρήνας της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας, οι "αρχαίοι", οι "ένδοξοι ημών πρόγονοι", βρικολακιάζουν και κατασπαράζουν καθημερινά τους ζωντανούς, αυτός ο τόπος στον οποίο ζούμε δεν πρόκειται ποτέ να δει προκοπή. Ζούμε σε ένα κράτος του οποίου η διαστροφή φαίνεται και μόνο από το γεγονός πως μέχρι το 1976 η επίσημη Ελληνική πολιτεία μιλούσε άλλη γλώσσα (καθαρεύουσα) από τους πολίτες της (δημοτική). Και μέχρι το 1982- δηλαδή 150 χρόνια από την Ανεξαρτησία- θεωρούσε απαραίτητο να βάζει κουκίδες και σχηματάκια πάνω και κάτω από τα γράμματα επειδή κάποιοι λόγιοι ονειρεύονταν πως έτσι διατηρούνταν η επαφή με το (μεταφυσικών διαστάσεων για τους ίδιους) αρχαιοελληνικό κλέος. Ζούμε σε ένα κράτος το οποίο, από ιδρύσεως του το 1832, θεώρησε τους πολίτες του βάρβαρους, απολίτιστους και μιάσματα. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το ότι μια από τις πρώτες μέριμνες των αρχαιόπληκτων ηγεμόνων της χώρας, ήταν να ξαμολήσουν εκατοντάδες φιλόλογους για να βρουν στα λεξικά της αρχαίας ελληνικής τις "πρέπουσες" και "καθαρές" λέξεις και να τις επιβάλουν με το χαστούκι και το χάρακα σε διαδοχικές γενιές μαθητών. Ζούμε σε ένα κράτος το οποίο ακόμα δεν έχει ξεπεράσει το σοκ του μονοτονικού και της Δημοτικής, διότι είναι πιθανόν (άκουσον άκουσον) με τέτοιους "νεωτερισμούς" να κάνουμε το λάθος και να μην μοιάζουμε πια με Εκείνους, με τους Αρχαίους!
Η σημερινή Ελλάδα, από τη στιγμή της δημιουργίας της, ζει σε ένα καθεστώς σχιζοφρενικής ανελευθερίας την οποία βιώνει επί 200 χρόνια και η οποία την κρατά δέσμια σε ένα στείρο παρελθόν, στο όνομα ενός μύθου (το “live your myth in Greece” δεν είναι τυχαίο). Όσο καιρό αρνούμαστε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και αρνούμαστε να δούμε και να γιορτάσουμε τον πλούτο και τη σοφία των παραδόσεων αυτού του τόπου- των παραδόσεων των Ρομηών, των Βλάχων, των Αρβανιτών και όλων των άλλων φυλών που πέρασαν από τούτη τη γωνία της Βαλκανικής- θα είμαστε καταδικασμένοι να κυνηγάμε την ουρά μας. Και να είμαστε ραγιάδες.
Υ.Γ. Θα ήθελα να προτείνω σε όλους τους αναγνώστες να διαβάσουν το έργο του Γιάνη Βηλαρά (ναι, με ένα νι). Ο Βηλαράς υπήρξε για μένα ο σπουδαιότερος λόγιος Ρομιός του 19ου αιώνα. Τα γραφτά του για το γλωσσικό ζήτημα πιστεύω πως είναι από τα πιο προχωρημένα κείμενα, όσον αφορά το θέμα της αυτογνωσίας και της πολιτισμικής μας συνείδησης ως Έθνους. Ο Βηλαράς έγραψε στη ρομέικη γλώσσα, σε αντίθεση με τους μορφωμένους αρχαιόπληκτους Ρομιούς, που ντρέπονταν για τη μητρική τους γλώσσα και τη θεωρούσαν "χυδαία". Έγραψε μάλιστα συνειδητά, όπως μιλούσαν οι Ρομιοί στην πόλη του, στα Γιάννενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου