Ίσως να μην είμαι καλά, αλλά γενικά, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι βουλευτές με τα λεφτά τους. Με ενδιαφέρει τι κάνουν με τα δικά μου λεφτά.
Έχετε πετύχει ποτέ συζήτηση στην Βουλή για το πως και πόσο αποτελεσματικά ξοδεύονται τα χρήματα του φορολογούμενου; Έχετε δει ποτέ βουλευτές να διαπληκτίζονται για την αποτελεσματικότητα των κρατικών δαπανών; Ούτε και εγώ.
Από την άλλη, πόσο συχνά ακούτε ομιλίες και συζητήσεις για έχοντες και κατέχοντες, για την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, την δίκαιη και ακόμα δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου; Ακούγεται τίποτε άλλο όταν η συζήτηση είναι επί των οικονομικών;
Η πρώτη συζήτηση θα ήταν για το πως ξοδεύονται τα χρήματα σας που βρίσκονται ήδη στην κατοχή της πολιτικής τάξης. Η δεύτερη συζήτηση, δηλαδή η συζήτηση που γίνεται, είναι για το πόσα από τα χρήματα που σας έχουν απομείνει, θα πρέπει να περάσουν στην κατοχή της πολιτικής τάξης. Το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου καταδεικνύει τις προτεραιότητες και αρχές της ελληνικής πολιτικής τάξης.
Έτσι η οργή που επιδεικνύουν οι εθνοπατέρες για τον βουλευτή με το ξενιτεμένο εκατομμύριο είναι μάλλον αληθής. Είναι ηθικά κολάσιμο που ένας βουλευτής έβγαλε το 1 εκατομμύριο ευρώ στο εξωτερικό. Η πατριωτική λύση θα ήταν να μείνουν τα λεφτά εδώ και να του τα τρώνε οι υπόλοιποι 299 σε φόρους και έκτακτες εισφορές.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι τα χρήματα αυτά είναι παράνομα, γιατί π.χ., ήταν προϊόν μίζας. Τι θα έλεγε η όλη υπόθεση για το πολιτικό μας σύστημα;Το κοινοβούλιο, που ενώ το ελληνικό κράτος είναι παγκόσμιος πρωταθλητής μίζας, δεν οργίζεται με την απροθυμία του και την ανικανότητα να πατάξει την διαφθορά, αλλά με το ενδεχόμενο να μην έχει την δυνατότητα να φορολογήσει το προϊόν της διαφθοράς.
Χρειαζόμαστε κόκκινες γραμμές στην κουτοπονηριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου