Το μεταπολιτευτικό πογκρόμ κατά της ελληνικής αστικής τάξης

"Στα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80, ενώ η πολιτισμένη ανθρωπότητα άνοιγε τα μυαλά και τις αγορές της, προετοιμάζοντας το υπόβαθρο για την κατάρρευση του σοσιαλισμού, εδώ, «γνωστοί-αγνωστοι» πυρπολούσαν πολυκαταστήματα στο κέντρο της Αθήνας (Μινιόν-Κατράντζος) και βάζανε βόμβες σε θυγατρικές πολυεθνικών (βλ.AEG)"



Aς είμαστε ρεαλιστές: Η «πολιτική συνείδηση» ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας χρειάστηκε τουλάχιστον τριάντα χρόνια μεταπολίτευσης για να ωριμάσει και να αναπτύξει μερικές σταγόνες κοινής λογικής. Στα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80, ενώ η πολιτισμένη ανθρωπότητα άνοιγε τα μυαλά και τις αγορές της, προετοιμάζοντας το υπόβαθρο για την κατάρρευση του σοσιαλισμού, εδώ, «γνωστοί-αγνωστοι» πυρπολούσαν πολυκαταστήματα στο κέντρο της Αθήνας (Μινιόν-Κατράντζος) και βάζανε βόμβες σε θυγατρικές πολυεθνικών (βλ.AEG). Οι πιο ρεφορμιστές και μετριοπαθείς της αριστεράς, που έγιναν τελικά και ηγήτορες του τόπου, έβλεπαν με αρκετή συμπάθεια τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο, ενώ προωθούσαν δυναμικά τις δημαγωγικές εκείνες μεταρρυθμίσεις, που τριάντα χρόνια μετά μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.

Αυτό ήταν το κλίμα της εποχής. Το 1983, μετά τον Γουέλς,το Μπάμπαλη,το Μάλλιο, μετά την AEG, και την πυρπόληση του Μινιόν, ο Μαγκάκης, υπουργός δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ δηλωνε περήφανα πως «δεν υπάρχει πρόβλημα τρομοκρατίας στην Ελλάδα» και κατηγορούσε τη ΝΔ ως υποκινούμενη από κύκλους του εξωτερικού, επειδή είχε τολμήσει να εισάγει έναν αντιτρομοκρατικό νόμο. Η ηθική νομιμοποίηση της βίας και η σχεδόν θρησκευτική προσήλωση σε παράλογα δόγματα από μια σοβαρή μερίδα της ελληνικής πολιτικής τάξης, γέννησε τέρατα και εφιάλτες. Δείτε ας πούμε αυτήν την προκήρυξη της 17Ν :

«Καλούμε λοιπόν όλους τους εργαζόμενους, τους ανένταχτους, τους αγωνιστές της βάσης του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού, να φτιάξουν μικρές αυτόνομες ομάδες και να προχωρήσουν με απλά μέσα:— στο χτύπημα και τον εμπρησμό των πολυτελών επαύλεων και των πολυτελών αυτοκινήτων των μεγαλοαπατεώνων που μας ληστεύουν φοροκλέβοντας. (..)— στο χτύπημα και τον, εμπρησμό των κατοικιών και των αυτοκινήτων των μεγαλοϊδιοκτητών που διαθέτουν πολλά σπίτια και κερδοσκοπούν ανεβάζοντας στα ύψη τα νοίκια» κλπ κλπ.

Ένα κομμάτι της κοινωνίας στιγματίστηκε μέσα από τη συστηματική προπαγάνδα ως εκμεταλλευτικό,δοσιλογικό,ξενόδουλο. Οι ρόλοι άλλαξαν και η μετεμφυλιακή κρατική τρομοκρατία αντικαταστάθηκε από τη μεταπολιτευτική αντικαπιταλιστική τρομοκρατία. Το αντικείμενο της βίας μετατοπίστηκε: τώρα πια οι «αστοί» και τα «πολιτικά τους τσιράκια» ήταν αυτοί που έπρεπε να τσακιστούν. Μέσα από αρρωστημένες ιδεολογικές ατραπούς μεθοδεύτηκε η φυσική εξόντωση ενός νέου εσωτερικού εχθρού: των «αστών». Έτσι ξεκίνησε μια παράλογη διαδρομή βίας και θανάτου, βαμμένη στο αίμα αθώων.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1985 δολοφονήθηκε απ΄τη 17Ν ο εκδότης της «Απογευματινής» Νίκος Μομφεράτος και ο οδηγός του Παναγιώτης Ρουσέτης. Ο Μομφεράτος, παλιός επιχειρηματίας και δημοσιογράφος εξέφραζε κατά τον καλύτερο τρόπο τον τύπο του βεμπεριανού καπιταλιστή επιχειρηματία. Μετρημένος και οικονόμος, συνήθιζε να ελέγχει τα γραφεία της Απογευματινής προτού φύγει το βράδι για να βεβαιωθεί ότι τα φώτα ήταν κλειστά. Για τον ίδιο ωστόσο, η αυλαία έκλεισε άδοξα, από τέσσερις σφαίρες που τον πέτυχαν στην καρδιά. Το έγκλημα του; Θολές και αόριστες κατηγορίες περί εμπλοκών με τη «CIA» η οποία δήθεν είχε αποφασίσει να αγοράσει την Απογευματινή για να τη μετατρέψει σε «φορέα» αμερικανικών συμφερόντων.

Στις 8 Απριλίου 1986 η 17 Ν. δολοφονεί τον ηλικιωμένο βιομήχανο Δημήτρη Αγγελόπουλο καθώς έκανε αμέριμνος τη βόλτα του στην οδό Κανάρη,στο Κολωνάκι.Η αιτία; Μην το ψάχνετε ιδιαίτερα: Ήταν κλασικός «έλληνας μεγαλοκαπιταλιστής» και έκανε επενδύσεις...στην Αγγλία (!). Αλλά ο κύκλος της παράλογης βίας δεν έκλεινε εδώ:

Πολυγραφότατος νομικός-φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, ο Αναστάσιος Βερναρδος, προιστάμενος της εισαγγελίας εφετών Αθηνών, εκπροσώπησε επάξια τη χώρα μας στη συνάντηση των Δικαστών της Ε.Ε που έλαβε χώρα στο Λουξεμβούργο το 1986. Όλα αυτά φυσικά δε στάθηκαν αρκετά για να του χαριστεί η ζωή από τους ταλιμπάν της ακροαριστεράς. Το 1988, μια μέρα μετά την ονομαστική του εορτή, έπεφτε νεκρός , πυροβολημένος από μέλη της 1ης Μάη επειδή κρίθηκε «πιστός εκφραστής του διευθυντηρίου του δυτικού ιμπεριαλισμού».

Στις 4 Φεβρουαρίου 1987 μια ομάδα ποινικών με μέλη της 17 Ν. πυροβολούν στα πόδια το χειρουργό Ζαχαρία Καψαλάκη. Ένα χρόνο αργότερα , την 1η Μαρτίου του 1988 , ένας ακόμα από τους «παλιούς» του αθηναικού κατεστημένου δολοφονείται άνανδρα σε ενέδρα, ο Αλέκος Αθανασιάδης , υπεύθυνος Διοίκησης του Ομίλου Μποδοσάκη. Η προκήρυξη της οργάνωσης είναι ένας έξαλλος λίβελος ενάντια στην ΛΜΑΤ (Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη) και γενικά στους «όψιμους αντισταλινικούς και άλλους γνωστούς πατριάρχες της μανιπουλάτσιας που επαγγέλονται τον αντιεξουσιαστή ενώ βρίσκονται μέχρι τα μπούνια μέσα στα κέντρα της αυταρχικής καπιταλιστικής ιεραρχίας». Παραλογισμοί και φληναφήματα διαταραγμένων μυαλών που αποφάσισαν να κηρύξουν την ιδεολογία τους με το θανατηφόρο κροτάλισμα των πολυβόλων.

Τον Απρίλη του 1990, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η ΝΔ κερδίζουν τις εκλογές. Η εγχώρια τρομοκρατία τους υποδέχεται με ένα ακόμα αντι-αστικό πογκρόμ, και συγκεκριμένα με δεκαεπτά βόμβες στην Εκάλη (σε διάστημα μιας ώρας) και την απόπειρα δολοφονίας (με ρουκέτες!) ενάντια στον μεγαλοεπιχειρηματία Βαρδή Βαρδινογιάννη.

Όπως αναφέρουν στο βιβλίο τους «17» οι Α.Παπαχελάς και Τ.Τέλλογλου συνέπεια αυτών των ενεργειών ήταν να εκφοβιστούν, να φύγουν από την Αθήνα, ακόμα και να πέσουν θύματα εκβιασμού από επίδοξους «σωτήρες», δεκάδες βιομήχανοι,εφοπλιστές και εκδότες.Τούτη η αιματηρή γραμμή των γεγονότων, σπάνια αναφέρεται με το πραγματικό της όνομα: ως ένα συστηματικό πογκρόμ,ένας βίαιος πόλεμος ενάντια στην αστική τάξη.

Δυστυχώς, το πολιτικό κατεστημένο της αριστεράς δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων σε αρκετές περιπτώσεις. Μέχρι και πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ επισκέφθηκαν για συμπαράσταση τον Κυριάκο Μαζοκόπο, όταν συνελήφθη τραυματίας από έκρηξη στα εξάρχεια. Σημείωση: Στη γιάφκα του είχαν ήδη βρεθεί δεκαεπτά νάρκες κατά προσωπικού, τρεις αντιαρματικές, τρία περίστροφα, πέντε καραμπίνες, ένας ασύρματος,χειροβομβίδες και δύο δίκκανα. Με λίγα λόγια ένα οπλοστάσιο ικανό να τροφοδοτήσει ένα μικρό στρατό στην καρδιά της πρωτεύουσας.

Έτσι η ήδη ολιγάριθμη παραδοσιακή αστική τάξη τρομοκρατήθηκε, εξοντώθηκε,κυνηγήθηκε από ιδεολογικά τυφλωμένους εγκληματίες. Ο μανδύας του πολιτικού μύθου ρίχθηκε πάνω σε δολοφόνους του κοινού ποινικού δικαίου που θεωρούσαν εαυτούς «κοινωνικούς επαναστάτες και απελευθερωτές». Η χώρα, καθοδηγούμενη από την ιδεολογικά επικρατούσα αριστερά ρίχθηκε στα τάρταρα του χρέους , της τρομοκρατικής βίας και του κρατισμού. Και σήμερα απορούμε, γιατί δεν υφίσταται επιχειρηματικότητα, και πού είναι πια αυτή η «αστική τάξη», που σε άλλες χώρες συνιστά την ατμομηχανή της βιομηχανικής εξέλιξης και προόδου. Απάντηση: όσα δεν κατάφεραν οι "μεταρρυθμίσεις" της ρεφορμιστικής αριστεράς, τα κατάφεραν οι σφαίρες της τρομοκρατικής αριστεράς.