Του Ευθύμη Μαραμή
H ανεξάρτητη υπηρεσία αξιολόγησης του ΔΝΤ (ΙΕΟ) εξέδωσε έκθεση πριν λίγες ημέρες με τίτλο «Το ΔΝΤ και η Κρίση στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία». Είναι τόσο καταδικαστική για την Christine Lagarde και τους στενότερους συνεργάτες της, ώστε να είναι δύσκολο να διαφανεί, σίγουρα εκ πρώτης όψεως, πώς θα μπορούσαν όλοι αυτοί να μην χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά μην εκπλαγείτε αν αυτό ακριβώς συμβεί.
Οργανισμοί, ανάλογοι του ΔΝΤ, δεν ενδιαφέρονται πολύ, αν όχι καθόλου, για το αν θα λογοδοτήσουν. Οι ηγέτες τους θεωρούν ότι είναι άθικτοι, τουλάχιστον για όσο διάστημα έχουν την «ευλογία» εκείνων των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούν. Τα οποία συμφέροντα στην περίπτωση του ΔΝΤ αποτελούνται από μεγάλες τράπεζες και κάποιες κυβερνήσεις των πλουσιότερων εθνών (που υπηρετούν επίσης τα συμφέροντα των ίδιων τραπεζών). Και αν αυτά τα συμφέροντα δεν είναι ευχαριστημένα, στήνεται εύκολα ένα σκάνδαλο με μια καμαριέρα.
Όμως η ανεξάρτητη υπηρεσία αξιολόγησης του ΔΝΤ δεν δίνει αναφορά στη Λαγκάρντ, αλλά στο διοικητικό συμβούλιο των εκτελεστικών διευθυντών. Παρά τις πολλαπλές επικριτικές αναφορές τα τελευταία χρόνια από τα “εσωτερικά κλιμάκια” του Ταμείου , τα οποία φαίνεται να κατανοούν πολύ καλύτερα τα γεγονότα από την Λαγκάρντ και τους συνεργάτες της, το διοικητικό συμβούλιο δεν έχει επικρίνει δημόσια την πρώην υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας. Και ίσως αυτό πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Αν το ΔΝΤ επιθυμεί να διαφυλαχτούν τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας του, αυτό πρέπει να γίνει. Αλλά αυτό μας φέρνει πίσω στο "Οργανισμοί, ανάλογοι του ΔΝΤ, δεν ενδιαφέρονται πολύ, αν όχι καθόλου, για το αν θα λογοδοτήσουν."
Η έκθεση της ανεξάρτητης υπηρεσίας αξιολόγησης καθιστά απόλυτα σαφές ότι το ΔΝΤ δεν έπρεπε ποτέ να συμφωνήσει, ως μέρος της Τρόικα, στην επιβολή λιτότητας στην Ελλάδα χωρίς να επιμείνει στην σημαντική ανακούφιση του χρέους, με τη μορφή είτε κουρέματος, είτε διαγραφής. Μακρά πολιτική του ΔΝΤ είναι ότι και τα δύο αυτά (λιτότητα και ελάφρυνση χρέους) πρέπει να γίνουν από κοινού. Αλλά το έτερο μέλος της Τρόικα, η ΕΕ, δεσμευόταν από τη Συνθήκη της Λισσαβόνας, η οποία ορίζει πως: “Η Ένωση δεν ευθύνεται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κεντρικές κυβερνήσεις”. Επίσης, η ΕΚΤ δεν μπορεί να “χρηματοδοτήσει τα κράτη μέλη". (σ.σ. συνθήκες που καταπατήθηκαν άγρια στην συνέχεια για να ευνοήσουν άλλες κυβερνήσεις και χώρες, ακόμα και επιχειρήσεις καθώς η ΕΚΤ αγοράζει πλέον τοξικά σκουπίδια φαλιρισμένων επιχειρήσεων από τις Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία)
Αν η Λαγκάρντ και η ομάδα της είχαν μείνει πιστοί στις δικές τους “αρχές”, θα έπρεπε να αρνηθούν να επιβάλουν λιτότητα στην Ελλάδα, όταν η ΕΕ αρνήθηκε την ελάφρυνση χρέους (σημείωση: αυτό ισχύει και εξακολουθεί να ισχύει τουλάχιστον από το 2010). Δεν το έκαναν όμως.
Το ΔΝΤ υπέκυψε (πόσο πρόθυμα είναι δύσκολο να υπολογιστεί) και η τρόικα ομόφωνα συμφώνησε να πνίξει την Ελλάδα. Η επίσημη δικαιολογία για την κάμψη και την υποχώρηση του ΔΝΤ από τους κανόνες του, ήταν ο κίνδυνος “μετάδοσης”. Αλλά υπάρχει ένα ξεκάθαρο σημείο που καταδεικνύει ότι η Λαγκάρντ και το επιτελείο της δεν ενεργούσαν με “καθαρή συνείδηση”, καθώς έκρυψαν την απόφαση αυτή από την εκτελεστική επιτροπή του ΔΝΤ. Επιπλέον, η ανεξάρτητη υπηρεσία αξιολόγησης λέει ότι δεν είχε πρόσβαση σε αρχεία-κλειδί για την αξιολόγηση των δραστηριοτήτων των μυστικοπαθών "ομάδων εργασίας".
Πολλά έγγραφα δημιουργήθηκαν εκτός των τακτικών θεσμικών διαύλων. Έγγραφη τεκμηρίωση ορισμένων ευαίσθητων θεμάτων δεν ήταν δυνατό να εντοπιστεί. Η ανεξάρτητη υπηρεσία αξιολόγησης δεν ήταν σε θέση να προσδιορίσει ποιος έλαβε συγκεκριμένες αποφάσεις ή ποιες πληροφορίες ήταν διαθέσιμες, ούτε είχε τη δυνατότητα να αξιολογήσει τους ρόλους των στελεχών και του προσωπικού. Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί γιατί το ΔΝΤ χρειάζεται καν εκτελεστικό συμβούλιο. Είναι μόνο για διακοσμητική πρόσοψη αξιοπιστίας και διεθνούς συνοχής;
Όταν γίνεται τόσο σαφές μέσω μιας έκθεσης που εκδόθηκε από τα δικά του γραφεία, ότι τα εκτελεστικά όργανα του ΔΝΤ δεν ενδιαφέρονται για την εφαρμογή θεσμοθετημένων πολιτικών του ταμείου, ούτε καν για την ίδια την ύπαρξη του εκτελεστικού διοικητικού συμβουλίου (εφόσον απέκρυψαν την διαδικασία), δεν θα έπρεπε το διοικητικό συμβούλιο να παρέμβει πριν χάσει ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία του;
Το κύριο πρόβλημα του ΔΝΤ - που πολλοί εκ των έσω γνώστες μπορεί ειρωνικά να το θεωρούν ως πολύτιμο πλεονέκτημα - είναι η έλλειψη διαφάνειας, σε συνδυασμό με τη συντριπτική επιρροή που ασκείται από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Και η επιβολή της Ευρώπης έναντι του ΔΝΤ είναι ακριβώς αυτό που επισημαίνει αυτή η έκθεση, δεδομένου ότι κατηγορεί την Λαγκάρντ και τους συνεργάτες της ότι υπέκυψαν στις πιέσεις της ΕΕ, σε βαθμό που να παραβλέψουν τις δικές τους θεσμοθετημένες πολιτικές. Ενήργησαν σαν “Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο” και όχι διεθνές.
Έτσι, όταν δεν υπάρχει διαφάνεια και λογοδοσία, στο τέλος αυτό οδηγεί μοιραία στην πλήρη απώλεια αξιοπιστίας και σημασίας ενός θεσμού. Έτσι ακριβώς έχασε την Βρετανία η ΕΕ λόγω έλλειψης αξιοπιστίας και λογοδοσίας. Και αυτό καταδεικνύει πως η λογοδοσία και η αξιοπιστία είναι σημαντικά στοιχεία ακόμη και για μη-δημοκρατικούς υπερεθνικούς θεσμούς, κάτι που αυτοί (οι θεσμοί) έχουν την τάση να παραβλέπουν. Φυσικά δεν πρόκειται να υπάρξει δημοψήφισμα για το ΔΝΤ, αν και αυτό θα ήταν πολύ ενδιαφέρον ως σκέψη και πράξη. Αυτό όμως που μπορεί να συμβεί, είναι πως μεγάλες χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία να απειλήσουν με αποχώρηση, ίσως δημιουργώντας το δικό τους εναλλακτικό ταμείο. Αυτά έχουν ήδη συζητηθεί ευρέως. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι το δεδομένο σχήμα “ΗΠΑ / Ευρώπη” ως επίκεντρο του Ταμείου θα πρέπει να αλλάξει. Αν η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες προσπαθήσουν να διορίσουν άλλον Ευρωπαίο ως διευθύνοντα σύμβουλο (ένας άγραφος νόμος μέχρι στιγμής) θα αντιμετωπίσουν εξέγερση.
Η Λαγκάρντ συνωμότησε με την ΕΕ, υπό το πρόσχημα της πρόληψης “μετάδοσης” και εγκατέλειψε τους κανόνες του ΔΝΤ προκειμένου να στραγγαλίσουν μαζί με την ΕΕ την Ελλάδα. Φυσικά γνωρίζουμε, αν και κανείς δεν το πιστοποιεί εγγράφως στην έκθεση, ότι η μετάδοση που προσπαθούσαν να εμποδίσουν δεν ήταν μεταξύ χωρών/εθνών, αλλά μεταξύ τραπεζών. Οι πολιτικές και οι δράσεις των bailouts τις οποίες η Λαγκάρντ απέκρυψε από τους ανωτέρους της (!) Έχουν σχεδιαστεί για διασώσουν το σύνολο των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών εις βάρος του Ελληνικού λαού. H λιτότητα, έγινε τόσο σφοδρή ώστε να μην έχει κανένα απολύτως λογικό νόημα - ειδικά μέσα σε μια υποτιθέμενη “ένωση” - ακόμη και αν το ΔΝΤ - όχι το πιο “φιλανθρωπικό” ινστιτούτο του πλανήτη - πάντα απέκλειε αυτές τις πρακτικές αν δεν συνοδευόταν από ισχυρή ελάφρυνση χρέους.
Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ έσωσαν τις Γερμανικές και Ολλανδικές τράπεζες εις βάρος της Ελλάδας. Αυτό αποτελεί εγγύηση για την διάλυση της ΕΕ, ακόμη και αν κανείς δεν είναι πρόθυμος ακόμα να αναγνωρίσει, παρά την κραυγαλέα ένδειξη που προκύπτει από το Brexit. Κατά πάσα πιθανότητα, η συμφορά που επεβλήθη στην Ελλάδα θα είναι και η ταφόπλακα του ΔΝΤ.
Και εκεί καταλήγει όλη αυτή η φάρσα της ΕΕ: η υπερ-συγκέντρωση μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε περιόδους ανάπτυξης. Δεν υπάρχει λόγος, εκτός από την εφαρμογή μέσω δικτατορίας, όπου οι άνθρωποι να θέλουν να είναι μέρος ενός συγκεντρωτικού κινήματος όπως η ΕΕ, πέραν του να αυξάνεται ο πλούτος και η ευημερία τους. Στη σημερινή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, έχουμε περάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Όλοι θα θέλουν να αποχωρήσουν από ανάλογους οργανισμούς, να πάρουν πίσω τις ζωές τους και να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις, αντί αυτές οι αποφάσεις να λαμβάνονται από κάποια διευθυντήρια χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, χωρίς καμία λογοδοσία.
Raúl Ilargi Meijer – Πηγή : https://www.theautomaticearth.com/2016/08/why-should-the-imf-care-about-its-credibility/
Μετάφραση: Ευθύμης Μαραμής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου