Σε ανάρτηση μου στο fb ανέφερα πως το ΚΚΕ εσ.. ήταν μαζί με το ΠΑΣΟΚ το χειρότερο προϊόν της μεταπολίτευσης. Προσπάθησα να το εξηγήσω ως εξής. Το ΚΚΕ εσ. διακρινόταν από έναν έντονο οπορτουνισμό. Φυσιολογικό, άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος της κρίσης στο ΚΚΕ που ξεκίνησε με την 8η ολομέλεια το 1958 και οδήγησε στην διάσπαση το 1968. Έτσι το ΚΚΕ εσ. θεωρούσε πως η εξουσία για τους κομμουνιστές μπορούσε να κατακτηθεί και μέσα από την αστική κοινοβουλευτική διαδικασία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μετά το 1974 με την καθοδήγηση του Λ. Κύρκου να διαμορφώσει έναν πολιτικό λόγο που από την μία έμενε πιστός στις βασικές κομμουνιστικές αρχές, δηλαδή την πίστη στο πρωτείο της συλλογικότητας έναντι του ατόμου και στην ρύθμιση της κοινωνίας και οικονομίας από την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, και της διανόησης, δηλαδή το κόμμα, κι από την άλλη διεκδικούσε ρόλο στα κύρια θέματα που έβαζε η αστική δημοκρατία.
Αυτή η υβριδική κατάσταση διαμόρφωσε 2-3 γενιές στελεχών που ήσαν ή πίστευαν πως μπορούσαν να είναι και μέσα και έξω από το παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας. Με αυτή την έννοια το ΚΚΕ εσ. και τα κόμματα που το κληρονόμησαν, πέρασαν σε μια σεβαστή (όχι ποσοτικά όσο ποιοτικά) μερίδα της ελληνικής κοινωνίας την πολιτική λογική πως μπορείς να είσαι κομμουνιστής και ταυτόχρονα δημοκράτης. Πως μπορείς να είσαι κομμουνιστής και ταυτόχρονα μέσα στους αστικούς θεσμούς.
Αυτό για μένα ήταν και είναι μέγιστη κοροϊδία. Ο κομμουνισμός (τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη) δεν έχει καμμία σχέση με την δημοκρατία και την ελευθερία. Το να αφήνεις να εννοηθεί πως μπορούν να συνυπάρξουν, αν το κάνεις συνειδητά είναι δόλια κοροϊδία, αν δεν το κάνεις συνειδητά συγχωρήσαι, αλλά πάλι έχεις το ίδιο αποτέλεσμα. Δηλαδή τον εγκλωβισμό μιας μερίδας των ψηφοφόρων σε κομμουνιστογενείς λογικές με το άλλοθι μιας δήθεν εναλλακτικότητας. Αυτό ακριβώς ζούμε και σήμερα με την τωρινή κρίση ταυτότητας της "ανανεωτικής" (πλην ΚΚΕ δηλαδή) αριστεράς.
Παραπαίει σε ένα εκκρεμές ανάμεσα στην επανάσταση και την κυβερνητική πρακτική. Συνδιαλέγεται με ότι χειρότερο παρήγαγε το ΠΑΣΟΚ, μόνο και μόνο με την προοπτική της αστικής εξουσίας, την οποία ούτως ή άλλως δεν ξέρει πως να την διαχειριστεί. Δηλαδή δεν ξέρει αν πρέπει να προχωρήσει σε μια σταδιακή, ελαφρά σοσιαλιστική μετατροπή του αστικού συστήματος με άλλοθι εναλλακτικότητας ή να κηρύξει την επανάσταση κι ότι βγάλει.
Αυτή είναι η συμβολή του ΚΚΕ εσ. στην μεταπολίτευση. Να μπερδεύει πολύς κόσμος τι είναι ο κομμουνισμός. Να θεωρεί πως αν έρθει στην εξουσία η αριστερά δεν θα γίνει και τίποτα ουσιαστικό πέραν μιας πιο κοινωνικά ευαίσθητης πολιτικής. Κι αν δεν μας αρέσει κάνουμε πάλι εκλογές και ξαναλλάζουμε. Αυτόν τον μύθο πέρασε το ΚΚΕ εσ. στην χώρα επιμελώς κρύβοντας πως ήταν ένα κομμουνιστικό κόμμα και το τι σημαίνει κομμουνιστικό κόμμα. Ή περνώντας την θέση πως υπάρχει κι ένας άλλος κομμουνισμός διαφορετικός από της ΕΣΣΔ, κι ένας άλλος τύπος κομμουνιστή διαφορετικός από τον βαρετό ΚΝίτη.
Εν κατακλείδι το ΚΚΕ εσ. κατάφερε να διαμορφώσει μιαν ιντελιγκέντσια που αποδέχεται τον μαρξισμό (λενινισμό) ως σημαντικά εργαλεία ανάλυσης των κοινωνιών. Κι έχουμε φτάσει ακόμα και δεξιοί να αναγνωρίζουν τον Μαρξ ως σημαντικό φιλόσοφο. Συνέβαλε λοιπόν και το ΚΚΕ εσ. σε ιδεολογικό επίπεδο, μαζί μα το ΠΑΣΟΚ σε πρακτικό επίπεδο, να είμαστε η τελευταία χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού κι αυτό να είναι ιερή αγελάδα που δεν πρέπει να πειράξουμε.
Όσο υπήρχε το ΠΑΣΟΚ δεν είχε μεγάλη σημασία η διχοστασία της ανανεωτικής αριστεράς. Αφορούσε κάποιους οργανικούς διανοούμενους κατά Γκράμσι ή χρήσιμους ηλίθιους κατά Λένιν. Από την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ αποσυντίθεται ελευθερώνοντας αριστερές μάζες η παράδοση της ανανεωτικής αριστεράς αφορά όλους μας και γίνεται επικίνδυνη. Έτσι, σημαντικό μέρος πλέον του εκλογικού σώματος μετακινείται στις γραμμές ενός κομμουνιστικού κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γίνεται γιατί πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακριβώς κομμουνιστικό κόμμα, ή δεν θα εφαρμόσει πλήρως τον κομμουνισμό, ή αν δεν μας αρέσει φεύγουμε. Όλα αυτά εντάσσονται στην λογική της ανανεωτικής αριστεράς την οποία αναλύσαμε παραπάνω. Εκεί είναι ο μεγάλος κίνδυνος για την χώρα. Να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα η πεποίθηση πως μπορούμε να έχουμε κομμουνισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Και να χάσουμε τελικά και την δημοκρατία και την ελευθερία. Αφού πρώτα χάσουμε το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Η πιο τραγική περίπτωση της παραπάνω θεωρητικής ανάλυσης είναι η ΔΗΜΑΡ. Η ΔΗΜΑΡ είναι ένα κόμμα του οποίου τα στελέχη, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, είναι κομμουνιστές του ευρωκομμουνιστικού μοντέλου, αλλά η πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους είναι εκσυγχρονιστές που πιστεύουν πως η ΔΗΜΑΡ είναι ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό εκσυγχρονιστικό κόμμα. Η διχοστασία εδώ είναι εμφανέστατη. Εκεί έγκειται και το βασικό πρόβλημα ύπαρξης της. Από την μία οι ψηφοφόροι της πιέζουν προς την κατεύθυνση της συμμετοχής στο αστικό μέτωπο, δηλαδή προς συμμαχία με την εκσυγχρονιστική δεξιά, αλλά τα στελέχη της δεν μπορούν να απαρνηθούν το αριστερό παρελθόν τους. Τράτζικ!!
Έτσι αυτή την στιγμή διαμορφώνεται στο πολιτικό σύστημα ένας συντηρητικός, οπισθοδρομικός, αριστερός πόλος γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κομμουνιστικό κόμμα. Μαζεύει ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και κάθε άλλον που δεν κατανοεί τι εστί κομμουνιστικό κόμμα. Η λογική του ΚΚΕ εσ. θριαμβεύει την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα στην Ελλάδα, ενώ παντού αλλού αποτελεί μειοψηφία.
Ο αγώνας είναι ιδεολογικός. Θέλουμε να γίνουμε μια τύπου ΕΣΣΔ κοινωνία ή όχι; Πρέπει να αναδείξουμε με καθυστέρηση δεκαετιών την κοροϊδία της αριστεράς της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Να την αναδείξουμε ως τέτοια, ως κοροϊδία και προσπάθεια εξαπάτησης του λαού για να προχωρήσουν στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Δεν είναι δημοκράτες τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Δεν είναι φιλελεύθεροι. Ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε όσοι πιστεύουμε στις αρχές της αστικής δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού. Σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθώ στις δυσκολίες του εγχειρήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου