Όπως προκύπτει λοιπόν από συγκεκριμένα άρθρα που απλώνονται σε διάφορες γωνιές του διαδικτύου, ο πραγματικός ένοχος είναι ο καπιταλισμός και η πολιτισμική βιομηχανία που έχει διαμορφώσει. Οι ταινίες βίας, η αντίστοιχη μουσική, το «ελεύθερο» διαδίκτυο και όλα τα παρένθετα της καταναλωτικής κοινωνίας παράγουν Serial Killers καθώς οι καταναλωτές μιμούνται τα αγαπημένα τους προϊόντα.
Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που η τέχνη δαιμονοποιείται. Το 1924 όταν ο Ρίτσαρντ Λομπ και ο Νέιθαν Λέοπολντ δολοφόνησαν ένα νεαρό αγόρι στα πλαίσια μιας ελιτίστικης κοσμοθεωρίας που επινόησαν, κατηγορήθηκε ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε. Χρόνια αργότερα ο Τσαρλς Μανσον πίστευε πως οι στίχοι του Helter Skelter των Beatles αποτελούσαν μια προφητεία η οποία πυροδότησε τα φονικά που ακολούθησαν ενώ ακόμα και σήμερα αρκετοί πιστεύουν πως το αριστούργημα "Catcher in the Rye" του J.D. Salinger ξυπνά δολοφονικά ένστικτα μοναχικών ανθρώπων απέναντι σε διάσημες προσωπικότητες.
Μετά από κάθε αναίτια δολοφονική επίθεση, τα βιβλία ή τα οπτικοακουστικά μέσα που βρέθηκαν στη κατοχή του δράστη, αυτόματα μετατρέπονται σε μέσα εγκληματικής υποκίνησης και σκοτεινής επιρροής.
Οι τηλεοπτικές σειρές Dexter, The Sopranos, οι κινηματογραφικές παραγωγές A Clockwork Orange, Magnum Force, The Secret Agent, The Basketball Diaries, The Matrix, Taxi Driver, Heat, The Deer Hunter κατηγορήθηκαν αν όχι νομικά, τουλάχιστον ως ηθικοί αυτουργοί για εγκλήματα που τάχα ενέπνευσαν.
Στην προκειμένη περίπτωση το μέσο είναι η τέχνη αλλά ο σκοπός είναι η πολιτική εκμετάλλευση. Την ώρα που ο κόσμος σοκαρισμένος προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του παραλογισμού αυτής της πράξης, οι γνωστοί μας αρθρογράφοι πριν ανεβάσουν στο διαδίκτυο τις καταγγελίες τους ενάντια στο Καπιταλιστικό Σύστημα και τους serial killers που παράγει (που πιθανότατα να είχαν συντάξει σε αόριστο χρόνο περιμένοντας μια αφορμή) ενδιαφέρθηκαν μονάχα αν ο νεαρός φοιτητής ήταν μέλος του Tea Party για να τελειοποιήσουν τη περίφημη θεωρία τους.
Μονάχα που η θεωρία τους μπάζει νερά.
Οι αίτιες που δημιουργούν ένα δολοφόνο κατά συρροή αναζητούνται για εκατοντάδες χρόνια και σαφέστατα προηγούνται του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος και της αντίστοιχης πολιτιστικής βιομηχανίας που το ακολουθεί.
Από τον 15ο αιώνα υπάρχουν καταγραφές δολοφόνων κατά αυτήν την έννοια. Πόσο μάλλον όταν μερικοί από τους πιο τρομακτικούς δολοφόνους κατά συρροή δεν ήταν γέννημα θρέμμα κάποιου καπιταλιστικού κράτους αλλά του παραδεισου της Σοβιετικής Ένωσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αντρέϊ Τσικατίλο που δεν παρακολούθησε ποτέ ταινία του David Fincher ή του Chris Nolan αλλά παρόλα αυτά δολοφόνησε 52 ανθρώπους μέσα σε δώδεκα χρόνια. Σε μια εποχή που η αγροτική πολιτική του κομμουνισμού, όπως εκφράστηκε από τον Στάλιν, καταργώντας τις ιδιωτικές καλλιέργειες, δημιούργησε ανέχεια σε όλη τη χώρα και είχε ως αποτέλεσμα έξι εκατομμύρια άνθρωποι να πεθάνουν και πολλά περιστατικά κανιβαλισμού να αναφερθούν που στην ουσία γέννησαν κατά συρροή δολοφόνους όπως ο Τσικατίλο.
Η μόνη διαφορά ήταν πως στη Σοβιετική Ένωση, τα ελεγχόμενα από το κράτος μέσα μαζικής ενημέρωσης, απέκρυψαν περιστατικά εγκληματιών κατά συρροή για λόγους διασφάλισης της δημόσιας τάξης.
Όταν ακόμα και ειδικοί ψυχολόγοι μετά από χρόνια παρακολούθησης και ανάλυσης της συμπεριφοράς των δραστών δυσκολεύονται να ρίξουν φως στα σκοτεινά σημεία του μυαλού τους που τους οδηγούν σε τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις είναι τουλάχιστο ανόητο να βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα χωρίς να έχουμε κανένα δεδομένο, πόσο μάλλον όταν αυτά τα συμπεράσματα έχουν σαν κίνητρο την πολιτική εκμετάλλευση ενός τραγικού περιστατικού.
Υ.Γ. Μια σύμπτωση που οδηγεί στην υποκρισία. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούν το Αμερικανικό Κινηματογράφο για την δημιουργία ένος νοητικού περιβάλλοντος βίας είχαν αντιδράσει στην απαγόρευση της ταινίας "A Serbian Film" του Σπασόγεβιτς στο Φεστιβάλ της Αθήνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου