Του Διονυσίου Βαγγελάτου
Για να καταλάβουμε την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τουΤσίπρα εδώ είναι σημαντικό να καταλάβουμε το εξής: Λεφτά δεν υπάρχουν, και κανείς, ειδικά οι Γάλλοι, έχουν την πολυτέλεια να κάνουν διαρκή bail-out της πτωχής πλην τίμιας Ελλάδας μας. Όλο το μεσσιανικό σοσιαλδημοκρατικό θέατρο σκιών με μιας "καλή" προοδευτική Ευρώπη εναντίον της "δαιμονικής" συντηρητικής Μέρκελ είναι καλό ως political anecdote, αλλά δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Για την ακρίβεια ο Ολάντ συμπεριφέρθηκε τον Τσίπρα, όπως κάθε σοβαρός πολιτικός, θα έκανε στην θέση του: Δεν πιάνουμε σοβαρές κουβέντες με πολιτικά βρέφη και ηγέτες δεκαπενταμελούς. So Far So Good.
Αλλά το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αφορά την (αναμενόμενη) στάση του Hollande απέναντι στον Τσίπρα, αλλά την (γελοία) απάντηση του Τσίπρα. Η κοινή λογική μας λέει πως αυτή η στάση είναι τελείως άλογη για κόμμα που έχει δυναμική μέχρι και κυβέρνηση να γίνει. Μήπως όμως τρέχει κάτι άλλο; Η απάντηση βρίσκεται σε δυο παράγοντες: Πρώτον, στον διαχωρισμό Μνημονίου-Αντιμνημονίου, και δεύτερον, στην στην ίδια την θέληση του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση.
Το μάτς Μνημ. ενάντια σε αντι-Μνημ. ήταν στον χώρο των Ιδεών, περισσότερο ένας culture war παρά μια απλή διαφωνία βάση σε μία πολιτική (έστω ζωτική) πρόταση. Η διαμάχη αυτή θυμίζει, σε μεγάλο βαθμό, τους culture wars των ΗΠΑ (μετάξυ 'λαϊκών-conservatives' και 'ελίτ-liberals'). Και επίσης αυτή η διαμάχη αυτή στην ουσία αποκάλυψε πως ο μόνος τρόπος που λειτουργούσε η Ελληνική Κοινωνία ήταν μέσω ενός spoils system, όπου όλοι έμεναν ευχαριστημένοι αρκεί να 'Λεφτά Υπάρχουν'. Για αυτό και τόσο το ορθολογικό κέντρο που έχει κάνει το Μνημόνιο Λάβαρο, όσο και η λαϊκή αντιπολίτευση που έχει κάνει το Τέλος του Μνημονίου δικό της Λάβαρο, διαρκώς αναφέρονται σε ευρωομόλογα (οι πιο "λογικοί"), σε κεφάλαια από Κίνα, Ρωσία (οι πιο "λαϊκοι"). Κοινώς το "Λεφτά Υπάρχουν" σήμερα είναι "Λεφτά Δεν Υπάρχουν Εδώ, αλλά Υπάρχουν Αλλού". Το όνειρο του Τσίπρα, όπως και όλων των "λογικών και μη δυνάμεων" είναι ένας σοσιαλκαπιταλισμός επιδοτούμενος από "Κάπου Αλλού". Κοινώς η αντίφαση "Μνημ. Vs. Αντι-Μνημ" είναι ψευδεπίγραφη. Ποτέ το μνημόνιο δεν εξασφάλισε πως μεταρρυθμίσεις θα γίνουν ή έστω να τις διευκολύνει όπως φαίνεται. Και αν δούμε τις χώρες που το ευαγές ΔΝΤ επισκέφτηκε, πουθενά δεν υπάρχει μια Libertarian Ουτοπία. Όλη η συζήτηση αυτή είναι καθαρά στάχτη στα τα μάτια του κόσμου, που ακούσια προωθείται και από τις δύο πλευρές.
Ας γυρίσουμε όμως στο φίλο μας τον Αλέξη Τ. του όποιου το Λάβαρο είναι το Αντι-Μνημ. Η στάση αυτή κρύβει πως η Αριστερά δεν θέλει ούτε αυτή να πέσει το σύστημα που τόσο 'μισει'. Αντίθετα εύχεται να έρθει μια προοδευτική (sic) Ευρώπη που να μας λούζει με "Σχέδια Μάρσαλ". Σε περίπτωση που δεν το καταφέρνει και ΔΕΝ θα το καταφέρει, κάνει ηλιθιότητες για να μην βγει κυβέρνηση, τα μασάει στο θέμα του Ευρώ και τέλος βρίζει τον "Σωτήρα-Μεσσία" της. Αυτό μόνο με έναν τρόπο μπορεί να εξηγηθεί: Η Αριστερά ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να ΓΙΝΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αλλά να έχει τα ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ Κρατικής μηχανής και να διατηρήσει την ιδεολογική ΗΓΕΜΟΝΙΑ της. Όμως αυτή στρατηγική έχει και αρνητικά. Ο Δυσαρεστημένος από το μνημόνιο πολίτης θα ψηφίσει ένα μικρό αντι-μνημονιάκο κόμμα. Όταν ο δικομματισμός καταρρέει, το μεγαλύτερο μέρος των ψήφων του θα πάνε αριστερότερα σε ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ τα ποσοστά του κόμματος φουσκώνουν, τόσο πιο γρήγορα φτάνει στην "ηλεκτρονική καρέκλα" της εξουσίας ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί άλλο ο ψήφος της ΕΛΠΙΔΑΣ στο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν 8% και άλλο ο ψήφος της ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ του 16% ώστε να γίνει κυβέρνηση, όπου ο πολίτης έχει σοβαρές απαιτήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και κάθε Σύριζα. Για αυτό και οι χαζομάρες του τελευταίου καιρού που πάνε να ξεφουσκώνουν τα ποσοστά τους, ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος κυβέρνησης.
Η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στο εξής πλάνο: Κατακτούμε την ύπαιθρο (κράτος) και αφήνουμε τους κυβερνήτες στο κάστρο (εκτελεστική εξουσία) χωρίς εφόδια να τρέμουν τους Ούννους του Αντι-Μνημονίου. Το τι θα αποδώσει αυτή η στρατηγική, αναμένουμε να δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου