Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην Wall Street Journal για το ψευδεπίγραφο δίλημμα λιτότητα ή ανάπτυξη.
Οι traders νομισμάτων υποστηρίζουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτή θα δημιουργήσει αστάθεια στα νομισμάτα και, αν άλλες χώρες ακολουθήσουν, μέγα-κέρδη για τους traders. Το κόστος θα ήταν πολύ χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και ακόμα μεγαλύτερο κράτος, (που θα συμπεριλαμβάνει την εξουσία να εκτυπώνει τα χρήματα) για όσους βγουν από το ευρώ.
Μια διακοπή στο ευρώ θα ήταν κακή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τη Βόρεια Αφρική να εξακολουθεί να παραπαίει από την αραβική άνοιξη, έχουμε τεράστια συμφέροντα στις ισχυρές, αναπτυσσόμενες, με σταθερό χρήμα δημοκρατίες στις βόρειες ακτές της Μεσογείου. Αυτές είναι σε κίνδυνο εξαιτίας της σύγχυσης λιτότητας, ανάπτυξης και του ευρώ.
Η σύγκρουση μεταξύ της ανάπτυξης και της λιτότητας είναι τεχνητή και παρουσιάζεται για να ευνοεί το μεγαλύτερο κράτος. Η ανάπτυξη προέρχεται από την οικονομική ελευθερία, σε ένα πλαίσιο σταθερού χρήματος, δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, και ενός κράτους δικαίου που περιορίζει το υπερβολικό κράτος. Οι επιχειρήσεις δεν θα επενδύσουν ούτε θα προσλάβουν το ίδιο σε ένα περιβάλλον όπου το κράτος κυριαρχεί της οικονομίας. Έτσι, λιτότητα της κυβέρνησης είναι απολύτως απαραίτητη για την οικονομική ανάπτυξη, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.
Τα οικονομικά έχουν αγνοήσει συχνά την κρίσιμη διάκριση μεταξύ της λιτότητας για το κράτος και της λιτότητας που το κράτος επιβάλει στον ιδιωτικό τομέα. Στην πρώτη περίπτωση, οι κυβερνήσεις οι οποίες έχουν ελλείμματα, πουλάνε περιουσιακά στοιχεία, περιορίζουν τις προσλήψεις, και περιορίζουν τον ρόλο τους στα ουσιώδη. Αυτή είναι λιτότητα προσανατολισμένη στην ανάπτυξη.
Στην λιτότητα που αναφέρεται στον ιδιωτικό τομέα, οι κυβερνήσεις επιβάλλουν νέους φόρους και περιορισμούς στον ιδιωτικό τομέα, διατηρώντας παράλληλα το δικό τους προσωπικό, τους μισθούς και τις συντάξεις. Αυτή είναι η εκδοχή της αντιαναπτυξιακής λιτότητας που επικρατεί στα προγράμματα λιτότητας στην Ευρώπη.
Πολλά οικονομικά μοντέλα, συμπεριλαμβανομένου του προϋπολογισμού του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών και του κεϋνσιανού stimulus, αγνοούν τα εθνικά επίπεδα χρέους και αγνοούν εάν οι αποφάσεις των δαπανών πραγματοποιούνται από τον ιδιωτικό τομέα ή την κυβέρνηση. Αυτό δημιουργεί το παράλογο αποτέλεσμα ότι μια οικονομία στην οποία η κυβέρνηση ξοδεύει και επενδύει διαρκώς αυξανόμενα ποσά, ακόμη και το 100% του ΑΕΠ, έχει το ίδιο προβλεπόμενο ποσοστό αύξησης με μια οικονομία όπου η κυβέρνηση ξοδεύει και φορολογεί λιγότερο.
Τα προγράμματα λιτότητας των ευρωπαϊκών κράτων επιβάλλουν στον ιδιωτικό τομέα να πληρώσει για το κρατικό χρέος, έτσι ώστε οι κυβερνήσεις να μπορούν να παραμείνουν μεγάλες. Οι δημοσίες δαπάνες της Ιταλίας θα αυξηθούν στο 50,7% του ΑΕΠ το 2012 από 50% το 2011, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που σημαίνει ότι περισσότερο από το ήμισυ της οικονομίας της Ιταλίας δεν θα επιδιώκει να είναι προσοδοφόρο.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει ασκήσει μια ιδιαίτερα επιθετική μορφή της αντιαναπτυξιακής λιτότητας. Ενώ ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε το 2011, το δημόσιο στην Ελλάδα αυξήθηκε σε 49,7% του ΑΕΠ από 49,6% το 2010. Για να επιτύχει αυτό το κακό αποτέλεσμα, η κυβέρνηση στην Ελλάδα αύξησε τον φόρο προστιθέμενης αξίας του σε 23% (ένα κρυφό φόρο επί των πωλήσεων τόσο ψηλό που κανείς δεν πρέπει να κληθεί να τον πληρώσει ή να τον υποστηρίξει) και δημιούργησε ένα εθνικό φόρο ακίνητης περιουσίας που μεταφέρει πόρους από τον ιδιωτικό τομέα στην κυβέρνηση και μέσω αυτής σε ξένους πιστωτές.
Εν τω μεταξύ, στο κοινοβούλιο στην Ελλάδα παραμένουν πλήρεις οι αποδοχές, τα πλήρη οφέλη, ο στόλος των BMW, και ένα πλήρες προσωπικό. Η Ελλάδα διατήρησε τις επιδοτήσεις για τις αγαπημένες επιχειρήσεις, τις τράπεζες, το στρατό και εκείνους που επιλέγουν να μην εργάζονται. Οι μεγάλες αντιπροσωπείες της στις εγκαταστάσεις στις Βρυξέλλες, Βιέννη, Γενεύη και την Ουάσιγκτον εξακολουθούν να παραμένουν μεγάλες, όπως και οι ισόβιες συντάξεις στους πολιτικούς. Την περασμένη εβδομάδα, Έλληνες αξιωματούχοι ανέστειλαν τις εργασίες σχετικά με την πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, που είναι ένας από τους πιο αναπτυξιακούς όρους στο πρόγραμμα του ΔΝΤ.
Η πραγματικότητα είναι ότι το κράτος στην Ελλάδα επιβάλλει πάρα πολύ μεγάλη λιτότητα στους άλλους, αλλά όχι στο εαυτό του. Οι ΗΠΑ κάνουν το ίδιο λάθος. Ωστόσο, η παράταξη υπέρ του μεγάλου κράτους στην Γαλλία και τις ΗΠΑ, υποστηρίζει ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολύ λιτότητα -παρόλο που δεν υπήρξε μεγάλη λιτότητα από την κυβέρνηση.
Το πιο αναπτυξιακό αποτέλεσμα θα ήταν για την Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, να μειώσει τις κρατικών δαπάνες, και να ζητήσει από την Ευρώπη ένα μείγμα από δάνεια και επιδοτήσεις, καθώς μειώνει δραστικά το κράτος. Η Γερμανία και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης θα το υποστηρίξουν και θα δώσουν χρόνο στην Ελλάδα για την κατασκευή ενός αναπτυξιακού περιβάλλοντος για την ιδιωτική οικονομία.
Η έξοδος από το ευρώ θα κάνει χειρότερη την κατάσταση, δίνοντας σε μια νεοσύστατη κυβέρνηση την τεράστια δύναμη να εκτυπώνει τα χρήματα και να αποφασίζει την αξία του. Οι μόνοι που θα επωφεληθούν θα είναι το κράτος και αυτοί στις χρηματοπιστωτικές αγορές που στοιχηματίζουν εις βάρος άλλων αδύναμων οικονομιών της Ευρώπης. Το κράτος θα αποφασίζει το σύστημα τιμαριθμικής αναπροσαρμογής και θα το ελέγχει υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων, των πολιτικών και των συνταξιούχων σε βάρος του ιδιωτικού τομέα. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα επωφεληθούν από το μοίρασμα των απώλειων.
Πέρα από τη σημερινή διαμάχη μεταξύ λιτότητας, ανάπτυξης ή του ευρώ, η μάχη της Ευρώπης ουσιαστικά είναι μεταξύ των κρατικά εγγυημένων μισθών και της ωφέλειας από την ευελιξίας της εργασίας. Οι αποτυχημένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απλά δεν επιτρέπουν τον ανταγωνισμό ή να παραδώσουν την εξουσία για την επίτευξη της ανταγωνιστικότητας.
Ενώ οι ΗΠΑ παλεύουν με φορολογική μεταρρύθμιση, μείωση του ελλείμματος και στο τέλος του έτους με δημοσιονομική γκρεμό, θα είναι κρίσιμο να γίνει διάκριση μεταξύ των μεταρρυθμίσεων που συρρικνώνουν την κυβέρνηση και των μεταρρυθμίσεων που συρρικνώνουν τον ιδιωτικό τομέα και που θέτουν το δολάριο σε κίνδυνο. Η μία προσέγγιση οδηγεί στην ανάπτυξη, η άλλη στην Ελλάδα.
Ο κ. Malpass, αναπληρωτής βοηθός υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Ρέιγκαν, είναι πρόεδρος της Encima Global LLC.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου