Οι μεγάλοι ηγέτες που λείπουν

Γίνεται μεγάλη κουβέντα στην χώρα μας για τους μεγάλους ηγέτες που λείπουν. Ιδίως αυτόν τον καιρό της κρίσης πολλοί αναφέρονται υποτιμητικά στον Σαμαρά κυρίως, στον Βενιζέλο δευτερευόντως, αλλά και στους περισσοτέρους των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων. Από τον Ανδριανόπουλο μέχρι τον Παπαχελά κι από κάποιους συνεργάτες του ΜΜ μέχρι πολύ απλό κόσμο υποστηρίζεται η ανάγκη για την ανάδειξη των ηγετών που θα μας βγάλουν από την κρίση. Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν πως όσο βαθαίνει η κρίση, κι αν ακόμα πτωχεύσουμε, τότε θα αναδειχθούν οι ηγέτες και θα ξυπνήσει ο λαός και θα αρχίσει να δουλεύει και να δημιουργεί. Είναι οι γνωστές αστείρευτες δυνάμεις του Έλληνα που πάντα στο τέλος μεγαλουργεί.

Έχω υποστηρίξει και σε άλλη μου ανάρτηση στο ΜΜ πως η σημερινή εποχή μοιάζει πολύ με την δεκαετία του 40, από το 1944-1952. Για πολλούς λόγους. Πρώτον, για την δυναμική της αριστεράς που έφτασε κοντά στην κατάληψη της εξουσίας. Δεύτερον, για τον ρόλο του ξένου παράγοντα. Τρίτον για το ασταθές πολιτικό σκηνικό και την κατάρρευση των παλιών κομμάτων. Τέταρτον, για την βαθιά κρίση που μάστιζε την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Τότε φυσικά τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα γιατί υπήρχε εμφύλιος πόλεμος, αλλά και μεγάλα προβλήματα επιβίωσης για ολόκληρα στρώματα του πληθυσμού, συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής ώστε νόμισμα συναλλαγών είναι η χρυσή λίρα.

Ποιοί κυβερνούσαν όμως την χώρα σε αυτή την δύσκολη περίοδο; Δεκατρείς πρωθυπουργοί (κυβερνήσεις) σε οχτώ χρόνια. Κανείς δεν κυβέρνησε για πάνω από χρόνο συνεχώς. Κάποιοι ένα μήνα, ή λίγους μήνες. Ποιοί ήταν; Σοφούλης, Πλαστήρας, Τσαλδάρης, Βενιζέλος Σοφοκλής, Βούλγαρης, Μάξιμος, Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Γ. Παπανδρέου, Διομήδης, Θεοτόκης. Αλλά και Παν. Κανελλόπουλος, Πουλίτσας, Κιουσόπουλος από ένα μήνα. Μέχρι που το 1952 εξελέγη ο Παπάγος και μετά κυρίως ο Καραμανλής και μπήκαμε σε καινούργια περίοδο. Αυτές οι κυβερνήσεις διεξήγαγαν τον αντικομμουνιστικό αγώνα και τον πόλεμο, διαχειρίστηκαν το σχέδιο Μάρσαλ και ανασυγκρότησαν την χώρα που βγήκε βαθιά τραυματισμένη από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η χώρα δε βρισκόταν υπό επιτροπεία στην αρχή των Βρετανών και μετά των Αμερικανών. Αυτά μέχρι το 1955 που εκλέγεται ο Καραμανλής. Μέχρι δηλαδή να εμφανιστεί ο μέγαλος ηγέτης την χώρα διηύθυναν ανεπαρκείς ηγέτες με κάποιους ικανούς υπουργούς, όπως οι Καρτάλης και Μαρκεζίνης, αλλά και εξωθεσμικούς παράγοντες όπως οι Gregory και Costanzo (Άγγλος και Αμερικανός εκπρόσωπος αντίστοιχα στην Νομισματική Επιτροπή) και ο Δημ. Λαμπράκης.

Με απλά λόγια, αυτούς τους παίχτες είχαμε και με αυτούς κατεβαίναμε στον αγώνα. Και τα βγάλαμε πέρα με την βοήθεια των ξένων. Εδώ για επίλογο να παραθέσω από πρόσφατο άρθρο του Πρετεντέρη το εξής.

"Εκεί όμως είναι η διαφορά μας με την Τσέλσι. Αυτοί δεν μπήκαν για να χάσουν όρθιοι. Αλλά για να κερδίσουν ακόμη και ξαπλωμένοι. Και αφού καθάρισαν με δέκα παίκτες τους φλωρούμπες στη Βαρκελώνη, τελείωσαν με μισή ομάδα και τους Γερμανούς στ...ο Μόναχο. Αυτό είναι μαγκιά, αδέλφια. Οχι να βγάζεις λόγους στο καφενείο και να κάνεις συνελεύσεις στην πλατεία. Αλλά να κυνηγάς τον άλλο σε όλο το γήπεδο, να μην τον αφήνεις να ανασάνει, να παλεύεις με ό,τι σου έχει απομείνει, να πέφτουν σύννεφο οι κλωτσιές και εσύ να μένεις όρθιος."

Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: έχουμε την διάθεση να αγωνιστούμε με ότι όπλα έχουμε; μπορούμε να δουλέψουμε χωρίς να περιμένουμε το περίφημο ξύπνημα της μεσαίας τάξης ή την τέλεια κεντροδεξιά που θα δημιουργηθεί και θα αντιμετωπίσει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ή τον μεγάλο ηγέτη που θα βγει ξαφνικά από τα ερείπια; Αυτοί είμαστε. Κουτσοί, στραβοί, σαχλαμάρες, αυτοί είμαστε. Θα συσπειρωθούμε για να μην αφήσουμε τον Τσίπρα να κυβερνήσει ή όχι; Θα αφήσουμε την αφ' υψηλού κριτική και την αναμονή των επαϊόντων και τις παρακλήσεις για τον μεγάλο ηγέτη, ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτούς που οραματίζονται τον άλλο κόσμο, τον εφικτό, τον κομμουνιστικό; Θα βγούμε στον κόσμο να του εξηγήσουμε ποιό είναι το διακύβευμα; Κάποτε τα καταφέραμε, θα μπορέσουμε και τώρα;