Ο γνωστός Άγγλος συγγραφέας Theodore Dalrymple , σε ένα εξαιρετικό άρθρο, εξηγεί γιατί η εξάρτησή μας από το Μεγάλο Κράτος αλλοιώνει τον χαρακτήρα μας και μας απομακρύνει από τους συνανθρώπους μας :
"Με ποιους τρόπους δείχνουμε την αγάπη μας προς το κράτος ;...
Εμπιστευόμαστε στο κράτος τη φροντίδα της υγείας μας, από την κούνια μέχρι τον τάφο. Φροντίζει για την εκπαίδευσή μας, μέχρι και σε μεταδιδακτορικό επίπεδο, αν χρειαστεί. Εγγυάται τη σύνταξή μας. Για το ένα τρίτο από μας, μας παρέχει στέγαση. Πολλοί από μας δουλεύουμε γι αυτό, είτε άμεσα είτε έμμεσα . Μας ψυχαγωγεί, με το BBC. Για έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό παιδιών, το Κράτος- και η τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο-είναι ο μόνος πατέρας που θα γνωρίσουν ποτέ. Μας παραχωρεί δικαιώματα που δεν ξέραμε ότι είχαμε, αλλά από τη στιγμή που τα αποκτούμε, δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα χάσουμε.
Κατά έναν τρόπο, όλα αυτά είναι πολύ βολικά ή ακόμη και ευχάριστα. Γλυτώνουμε τόσες ευθύνες ... Γιατί να αποταμιεύσουμε, όταν για όλα θα φροντίσει κάποιος άλλος ; Το πρόβλημα όταν το Κράτος φροντίζει για όλα είναι διττό. Πρώτα, καταστρέφει τον χαρακτήρα μας, κάτι που μπορούμε να το παρατηρήσουμε καθημερινά. Χαρακτηριστικά όπως η φρόνηση και η προνοητικότητα για δυσάρεστες καταστάσεις, χάνονται αν δεν τα εξασκούμε, , κάτι που φαίνεται από την τάση μας σαν έθνος να μην αποταμιεύουμε καθόλου και να δανειζόμαστε υπερβολικά.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως το Κράτος δεν είναι πολύ καλό σε ότι κάνει. Πόσοι από μας ανακαλύπτουμε, πως αν μπορούμε να το αντέξουμε οικονομικά, είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε στον ιδιωτικό τομέα για υπηρεσίες που υποτίθεται πως μας προσφέρει το Κράτος, όπως π.χ. η εκπαίδευση ; Έτσι πληρώνουμε για το ίδιο πράγμα δύο φορές, πρώτα σε φόρους και ύστερα σε δίδακτρα – και επιπλέον οι φόροι αυξάνουν και άλλο τα δίδακτρα.
Και εάν δεν μπορούμε να αντέξουμε τις ιδιωτικές υπηρεσίες, πόσοι από μας είναι πραγματικά ευχαριστημένοι από αυτό που λαμβάνουμε ; Εάν δεν είμαστε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι αυτό και αν είμαστε, είναι συχνά επειδή έχουμε χαμηλές προσδοκίες. Σαν συνέπεια, είμαστε όλοι ζητιάνοι έξω από την πόρτα του Βασιλιά Κράτους. Είμαστε ζητιάνοι ακόμη και αν δεν είμαστε φτωχοί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτό είναι πολύ ευχάριστο για πολλούς από τους κυβερνώντες μας. Κολακεύει την αίσθηση τους πως είναι σημαντικοί, κάτι που είναι το πιο συνηθισμένο χαρακτηριστικό τους. Αλλά υποβίβαζει όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Ούτε ένας από όσους έχουν πολλά πάρε δώσε με το Κράτος δεν διακατέχονται από ψευδαισθήσεις σχετικά με τη ζεστασιά της καρδιάς του. Πράγματι, δεν μπορεί να δείξει καμιά συμπόνια , γιατί, αντίθετα με την πραγματική φιλανθρωπία, δεν μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ αυτών που την αξίζουν και αυτών που δεν την αξίζουν. Το να μην μπορεί να κάνει αυτή τη διάκριση, αυξάνει τον αριθμό αυτών που δεν την αξίζουν...
Και υπάρχει ένας ακόμη λόγος που όταν παραδίδουμε όλες τις ευθύνες στο Κράτος, κάτι τέτοιο σκληραίνει τις καρδιές μας: φτάνουμε να πιστεύουμε πως, έχοντας πληρώσει τους φόρους μας, έχουμε ξεπληρώσει το χρέος μας στην κοινωνία। Όταν έχουμε ξοδέψει σχεδόν το μισό μας χρόνο, δουλεύοντας για το κράτος(όπως κάνουμε ακόμη και εμείς που δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα) , έπειτα δεν νιώθουμε ιδιαίτερη διάθεση να βοήθησουμε ακόμη και αυτούς που βρίσκονται κοντά μας. Όταν το κράτος φροντίζει για όλους μας, αυτό έχει σαν συνέπεια να απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον.
Οι κυβερνώντες μας, σε αναζήτηση της εξουσίας, έκαναν ότι είναι δυνατόν για να γίνει το Κράτος η οικογένειά μας: και σε μεγάλο βαθμό, το έχουν καταφέρει. Το ένα τρίτο από μας είναι τώρα ολοκληρωτικά εξαρτημένοι από το Κράτος: και η υποτιθέμενη εξάρτηση των γυναικών από τους άντρες- στην πραγματικότητα αλληλεξάρτηση- έχει αντικατασταθεί με την εξάρτηση από τους γραφειοκράτες। Και όλα αυτά στοιχίζουν τόσα πολλά σε φόρους, που πολλοί από μας πρέπει να βρούμε δουλειά ακόμη και αν δεν το θέλουμε.
Στο όνομα της κοινωνικής αλληλεγγύης, μεταβληθήκαμε σε ένα μοναχικό πλήθος. Αλλά αν καταφέρουμε να κάνουμε το γουρούνι να αυτοσφαγιαστεί , αυτό είναι μια άλλη υπόθεση - είναι πολλοί από εμάς στην γούρνα, για να είναι κάτι τέτοιο εύκολο."
"Με ποιους τρόπους δείχνουμε την αγάπη μας προς το κράτος ;...
Εμπιστευόμαστε στο κράτος τη φροντίδα της υγείας μας, από την κούνια μέχρι τον τάφο. Φροντίζει για την εκπαίδευσή μας, μέχρι και σε μεταδιδακτορικό επίπεδο, αν χρειαστεί. Εγγυάται τη σύνταξή μας. Για το ένα τρίτο από μας, μας παρέχει στέγαση. Πολλοί από μας δουλεύουμε γι αυτό, είτε άμεσα είτε έμμεσα . Μας ψυχαγωγεί, με το BBC. Για έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό παιδιών, το Κράτος- και η τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο-είναι ο μόνος πατέρας που θα γνωρίσουν ποτέ. Μας παραχωρεί δικαιώματα που δεν ξέραμε ότι είχαμε, αλλά από τη στιγμή που τα αποκτούμε, δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα χάσουμε.
Κατά έναν τρόπο, όλα αυτά είναι πολύ βολικά ή ακόμη και ευχάριστα. Γλυτώνουμε τόσες ευθύνες ... Γιατί να αποταμιεύσουμε, όταν για όλα θα φροντίσει κάποιος άλλος ; Το πρόβλημα όταν το Κράτος φροντίζει για όλα είναι διττό. Πρώτα, καταστρέφει τον χαρακτήρα μας, κάτι που μπορούμε να το παρατηρήσουμε καθημερινά. Χαρακτηριστικά όπως η φρόνηση και η προνοητικότητα για δυσάρεστες καταστάσεις, χάνονται αν δεν τα εξασκούμε, , κάτι που φαίνεται από την τάση μας σαν έθνος να μην αποταμιεύουμε καθόλου και να δανειζόμαστε υπερβολικά.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως το Κράτος δεν είναι πολύ καλό σε ότι κάνει. Πόσοι από μας ανακαλύπτουμε, πως αν μπορούμε να το αντέξουμε οικονομικά, είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε στον ιδιωτικό τομέα για υπηρεσίες που υποτίθεται πως μας προσφέρει το Κράτος, όπως π.χ. η εκπαίδευση ; Έτσι πληρώνουμε για το ίδιο πράγμα δύο φορές, πρώτα σε φόρους και ύστερα σε δίδακτρα – και επιπλέον οι φόροι αυξάνουν και άλλο τα δίδακτρα.
Και εάν δεν μπορούμε να αντέξουμε τις ιδιωτικές υπηρεσίες, πόσοι από μας είναι πραγματικά ευχαριστημένοι από αυτό που λαμβάνουμε ; Εάν δεν είμαστε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι αυτό και αν είμαστε, είναι συχνά επειδή έχουμε χαμηλές προσδοκίες. Σαν συνέπεια, είμαστε όλοι ζητιάνοι έξω από την πόρτα του Βασιλιά Κράτους. Είμαστε ζητιάνοι ακόμη και αν δεν είμαστε φτωχοί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτό είναι πολύ ευχάριστο για πολλούς από τους κυβερνώντες μας. Κολακεύει την αίσθηση τους πως είναι σημαντικοί, κάτι που είναι το πιο συνηθισμένο χαρακτηριστικό τους. Αλλά υποβίβαζει όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Ούτε ένας από όσους έχουν πολλά πάρε δώσε με το Κράτος δεν διακατέχονται από ψευδαισθήσεις σχετικά με τη ζεστασιά της καρδιάς του. Πράγματι, δεν μπορεί να δείξει καμιά συμπόνια , γιατί, αντίθετα με την πραγματική φιλανθρωπία, δεν μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ αυτών που την αξίζουν και αυτών που δεν την αξίζουν. Το να μην μπορεί να κάνει αυτή τη διάκριση, αυξάνει τον αριθμό αυτών που δεν την αξίζουν...
Και υπάρχει ένας ακόμη λόγος που όταν παραδίδουμε όλες τις ευθύνες στο Κράτος, κάτι τέτοιο σκληραίνει τις καρδιές μας: φτάνουμε να πιστεύουμε πως, έχοντας πληρώσει τους φόρους μας, έχουμε ξεπληρώσει το χρέος μας στην κοινωνία। Όταν έχουμε ξοδέψει σχεδόν το μισό μας χρόνο, δουλεύοντας για το κράτος(όπως κάνουμε ακόμη και εμείς που δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα) , έπειτα δεν νιώθουμε ιδιαίτερη διάθεση να βοήθησουμε ακόμη και αυτούς που βρίσκονται κοντά μας. Όταν το κράτος φροντίζει για όλους μας, αυτό έχει σαν συνέπεια να απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον.
Οι κυβερνώντες μας, σε αναζήτηση της εξουσίας, έκαναν ότι είναι δυνατόν για να γίνει το Κράτος η οικογένειά μας: και σε μεγάλο βαθμό, το έχουν καταφέρει. Το ένα τρίτο από μας είναι τώρα ολοκληρωτικά εξαρτημένοι από το Κράτος: και η υποτιθέμενη εξάρτηση των γυναικών από τους άντρες- στην πραγματικότητα αλληλεξάρτηση- έχει αντικατασταθεί με την εξάρτηση από τους γραφειοκράτες। Και όλα αυτά στοιχίζουν τόσα πολλά σε φόρους, που πολλοί από μας πρέπει να βρούμε δουλειά ακόμη και αν δεν το θέλουμε.
Στο όνομα της κοινωνικής αλληλεγγύης, μεταβληθήκαμε σε ένα μοναχικό πλήθος. Αλλά αν καταφέρουμε να κάνουμε το γουρούνι να αυτοσφαγιαστεί , αυτό είναι μια άλλη υπόθεση - είναι πολλοί από εμάς στην γούρνα, για να είναι κάτι τέτοιο εύκολο."
3 σχόλια:
Να προσθέσω και ένα τρίτο πρόβλημα που δημιουργείται όταν το Κράτος φροντίζει για όλα στα δύο που αναφέρει το άρθρο. Η αντίληψη των Αριστερών πως μπορεί να υπάρξει ένα Κράτος που θα μας φροντίζει (παρόμοια με την αντίληψη των Χριστιανών πως υπάρχει ένας θεός που μας προστατεύει) οδηγεί και στον τερματισμό κάθε απόπειρας ή προσπάθειας της κοινωνίας να καινοτομήσει. Και η καινοτομία είναι το νούμερο ένα ζητούμενο κάθε κοινωνίας- κοινωνία που δεν μπορεί να καινοτομήσει δεν μπορεί να προσαρμοστεί και στο τέλος εξαφανίζεται. Άλλωστε η καταρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη ή η τωρινή χρεοκοπία του τελευταίου οχηρού του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρωπαική ήπειρο είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας των κοινωνιών αυτών να καινοτομήσουν.
Γράφει ο Bertrand de Jouvenel : Η Κοινωνία είναι ένα πολύπλοκο πράγμα γεμάτο δεσμούς εξάρτησης, σχέσεις εκμετάλλευσης, ιεραρχία, ανισότητα, πάλη ταξική αλλά και διαπροσωπική. Η Εξουσία αξιώνει την κατάργηση αυτής της πολυπλοκότητας θέλοντας ενστικτωδώς να καταστρέψει οποιαδήποτε διαταγή δεν προέρχεται εξ αυτής, κάθε εξουσία που δεν προέρχεται από το Κράτος. Τείνει να πετύχει την τέλεια εξίσωση μεταξύ των ατόμων που βαφτίζει ελευθερία, ελευθερία από οικογενειακές και κοινωνικές εξουσίες, με τίμημα μιαν ολοκληρωτική υποταγή του ατόμου στο Κράτος, έναν εκμηδενισμό του ανθρώπου εμπρός στην Κρατική Ισχύ. Αποκαλύπτοντας πως ο ακραίος σοσιαλισμός είναι ταυτόσημος με την ακραία εξατομίκευση, προκαλεί
ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΕΣΜΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Ανάμεσα στα δυο ακρότατα του Μαρξιστικού ή Χιτλερικού Σοσιαλισμού (Γερμανικός Σοσιαλισμός) και του Νεοφιλελευθερισμού (Αγγλικός Προτεσταντισμός) υπάρχει και το παλαιό καλό "παν μέτρον άριστον" και "παντός μέτρον άνθρωπος". Μόνο που αυτός ο τελευταίος, ως νοήμον ον, είναι είδος υπό πλήρη εξαφάνιση.
Δημοσίευση σχολίου