Η επόμενη, δύσκολη, μέρα

Τελικά δεν θα ζήσουμε οι Έλληνες το μεγάλο πείραμα του σοσιαλισμού. Εδώ και δεκαετίες η ελληνική αριστερά προσπαθεί, χωρίς να τα καταφέρνει, μέσα από πολώσεις, πολιτικούς εκβιασμούς και ρητορική διγλωσία, να καταλάβει την εξουσία ώστε επιτέλους να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, που δεν είναι τίποτα άλλο(σε διάφορες παραλλαγές) από τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και την κατάλυση του κράτους δικαίου, της ατομικής ιδιοκτησίας και της ελευθερίας. Για ακόμη μια φορά τα αστικά κόμματα, παρά τα σάπια υλικά τους, τις παθογένειες και τις κυβερνητικές αμαρτίες τόσων ετών, φαίνεται πως θα καταφέρνουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, με μεγάλη στήριξη από το εκλογικό σώμα. Τα διλήμματα τέθηκαν με τον πιο απόλυτο τρόπο κι οι πολίτες αποφάσισαν, ανακουφισμένοι για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αυτό δεν είναι βέβαιο ότι αρκεί για να αντιμετωπίσει την κομμουνιστογενή αριστερά που μέσα από δηλώσεις στελεχών της φαίνεται από τώρα να μην αναγνωρίζει το αποτέλεσμα της επόμενης μέρας. Ο κος Τσίπρας για παράδειγμα επανειλλημένα έχει δηλώσει πως το μνημόνιο στην πράξη έχει ακυρωθεί. Αντίστοιχα, ο κος Λαφαζάνης διατρανώνει πως μέτρα που προβλέπονται στις συζητήσεις με τους δανειστές μόνο μια δικτατορική κυβέρνηση θα μπορούσε να τα πάρει. Σίγουρα κάποιος θα θυμηθεί το γνωστό επιχείρημα με τις 50 έδρες(παρ’ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενώθηκε ως κόμμα ώστε να λάβουν αυτοί τις 50 έδρες) ώστε να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η κυβέρνηση είναι ανομιμοποίητη. Φρέσκιες μετεκλογικές δηλώσεις μας ξεκαθαρίζουν πως η κυβέρνηση θα είναι αντιμέτωπη με μια ισχυρότατη αντιπολίτευση.

Το αισιόδοξο σενάριο θα είναι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών αντιμνημονιακών κομμάτων να σεβαστούν την δημοκρατία και τις κάλπες. Να σεβαστούν την φρέσκια κι επιτακτική εντολή για εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έδωσαν οι πολίτες στη ΝΔ για διατήρηση της Ελλάδας στο ευρώ και στην Ευρώπη, μείωση της φολογίας, περικοπές δαπανών κι αντιμετώπιση του οικονομικού κρατισμού. Να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ πως σέβεται την δημοκρατία, όχι την καθαρή κι αμόλυντη από ξένες φωνές «δημοκρατία» της πλατείας ή των πανεπιστημίων αλλά αυτή που δίνει την δυνατότητα σε όλους τους πολίτες να εκφρασθούν και να επιλέξουν κυβέρνηση.

Το πιθανότερο είναι βέβαια πως αυτό δεν θα συμβεί. Αν η κομματική νομενκλατούρα, το σάπιο πανεπιστημιακό και παλαιοπασοκικό κατεστημένο με μόλις 16.8 θεωρούσαν πως εκφράζουν ολόκληρη την κοινωνία(ακόμη κι αν αυτή επίμονα διαλέγει άλλους), πως μόνο με αυτούς στη κυβέρνηση ο λαός μπορεί να ευημερεί, αν στην τελική έχουν απονείμει στους εαυτούς τους τον ρόλο του μοναδικού κριτή του ορθού και του λάθους, τότε είναι απολύτως αναμενόμενο πως θα επιδιώξουν την σύγκρουση, ευελπιστώντας στην τελική τους επικράτηση.

Εκεί η όποια κυβέρνηση τελικά προκύψει θα πρέπει να δείξει τις ικανότητές της. Από την μία θα πρέπει να περνάει συνεχώς μεταρρυθμίσεις με τις οποίες συμφωνεί το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας ώστε να είναι διατεθειμένοι οι πολίτες να υπερασπιστούν το έργο της κι από την άλλη να μην παραλύσει εξαιτίας των κινητοποιήσεων. Θα χρειαστεί ένας πρωθυπουργός τύπου Μάργκαρετ Θάτσερ(όπως έτσιανέφερε στην επιστολή του ο αυτόχειρας της Νίκαιας και η οποία θάφτηκε από τααριστερά ΜΜΕ) που να είναι διατεθειμένος να τα βάλει με τα συνδικάτα και όλους αυτούς που τόσα χρόνια ζουν εις βάρος των υπολοίπων.

Θα πρέπει να περάσει νόμους, που θα εφαρμοστούν αποφασιστικά, που να αφαιρούν την εξουσία από τις φοιτητικές οργανώσεις, από τις συνδικαλιστικές συμμορίες και από τους επαγγελματικούς συλλόγους, προνομοιακά πεδία της αριστεράς, και να δίνει την δυνατότητα σε όσους είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν και να πορευθούν χωρίς βαρίδια και γραφειοκρατικά εμπόδια να το κάνουν. Το στοίχημα μεγάλο, το ίδιο και η ευθύνη, είναι σίγουρο όμως αν γίνουν τα παραπάνω η στήριξη θα είναι μεγάλη από μεγάλο μέρος της κοινωνίας που διψάει για μεταρρυθμίσεις και βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τον δρόμο προς την Βενεζουέλα που θέλει να μας οδηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.