Γιατί ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν ο καλύτερος ΠτΔ

[Βρείτε τα νέα άρθρα από το ΜπλεΜήλο εδω] 

Αν ο Χρήστος Σαρτζετάκης συμπεριφερόταν όπως οι περισσότεροι δικαστικοί σε υποθέσεις ειδικού ενδιαφέροντος για την εξουσία, την δικαστική ιεραρχία ή γενικότερα το πολιτικό-μιντιακό κατεστημένο, η δολοφονία Λαμπράκη θα είχε αρχειοθετηθεί ως ένα τροχαίο ατύχημα.

Ο Σαρτζετάκης δεν έκανε ότι έκανε επειδή ήταν τρελός, γνώριζέ πολύ καλά τους κινδύνους των επιλογών του. Δεν ήταν επίσης τσαμπουκαλής ή ο τύπος του ανθρώπου που το πάει για ηρωοποιήση. Ο Σαρτζετάκης ήταν ο ορισμός του φιλήσυχου νοικοκυραίου. Σπίτι, δουλειά, γραβάτα, οικογένεια και πολυτονικό.  Στην υπόθεση Λαμπράκη έκανε απλά και τυπικά την δουλειά του, δηλαδή να βρει την αλήθεια.

Στο βαθμό που μπορούμε να λέμε ότι ζούμε σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον αυτό βασίζεται σε ανθρώπους σαν τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Φιλήσυχοι νοικοκυραίοι που κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν  αρνούμενοι να συμμετάσχουν στην παρακμή της πατρίδας τους.

Ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν ο καλύτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που είχαμε γιατί ήταν πατριώτης και γιατί πριν ακόμα βάλει το χέρι του να ορκισθεί στο Ευαγγέλιο είχε σε όλη του ζωή αποδείξει πως ο όρκος αυτός, στην δική του περίπτωση, ήταν ξεκάθαρα μια τυπική διαδικασία.

Συνέχεια

Η πολιτική τάξη βαφτίζει τις επιθυμίες της αναπόφευκτη πραγματικότητα

Ο υπουργός Επικρατείας, Γιώργος Γεραπετρίτης, σε άρθρο του στα «Νέα» είχε χαρακτηρίσει την μαζική μετανάστευση ως κάτι αναπόφευκτο. Αναπαρήγαγε στο άρθρο του έναν Mohsin Hamid, ο οποίος έγραψε «Η μαζική μετανάστευση είναι αναπόφευκτη όσο η στάθμη των νερών ανεβαίνει, η κλιματική αλλαγή εξελίσσεται, τα γόνιμα εδάφη αποξηραίνονται και οι πόλεμοι συνεχίζονται.» Το πρόβλημα με όλα τα παραπάνω είναι ότι δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Η στάθμη των νερών ανεβαίνει τα τελευταία 20.000 χρόνια. Η κλιματική αλλαγή είναι ένα συνεχές φαινόμενο και δεν υπάρχει καμία απόδειξη πως η αργή αλλαγή που λαμβάνει χώρα έχει την οιανδήποτε επίπτωση στις μεταναστευτικές ροές. Η ανθρωπότητα έχει καταφέρει συνεχώς να παράγει από την γη πολλά περισσότερα από ό,τι στο παρελθόν, εκτός αν κάποιος ζει σε κάποιο σοσιαλιστικό παράδεισο. Ακόμη και οι δασώδεις περιοχές έχουν αυξηθεί παγκοσμίως τις τελευταίες δεκαετίες. Οι  διεθνείς συρράξεις και πόλεμοι βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. 

Οπότε όλα αυτά που αναπαράγει ο κ. Γεραπετρίτης είναι απλά μπούρδες. Οι αιτία των μεταναστευτικών ροών που βλέπουμε έχουν μία και μοναδική αιτία. Οι δυτικές κυβερνήσεις εφαρμόζουν μια πολιτική ανοιχτών συνόρων. Και όχι μόνο τα σύνορα είναι ανοιχτά, αλλά επίσης η λαθρομετανάστευση έχει γίνει από τις πιο επιδοτούμενες δραστηριότητες. Οι κυβερνήσεις βάζουν τους φορολογούμενους να πληρώνουν τους εισβολείς των χωρών τους.

Τον Ιανουάριο του 2021 δεν έλαβε χώρα κάποια τεράστια περιβαλλοντική αλλαγή ή κρίση στο δυτικό ημισφαίριο. Αλλά η νέα κυβέρνηση Μπάιντεν στις ΗΠΑ αποφάσισε να ακυρώσει όλες τις απελάσεις. Επίσης αποφάσισε να μεταφέρει όλους όσους εισβάλουν στις ΗΠΑ με αεροπλάνα και λεωφορεία στο εσωτερικό της χώρας και να τους αφήνει ελεύθερους. Έχει παύσει σχεδόν όλες τις διαδικασίες έρευνας και καταστολής των υπηρεσιών μετανάστευσης. Έτσι δεν είναι τυχαίο σε λιγότερο από ένα χρόνο έχουν περάσει από τα νότια σύνορα των ΗΠΑ πάνω από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες. Σπάζοντας ρεκόρ δεκαετιών.

Όταν ο κ. Τσίπρας άνοιξε εντελώς τα σύνορα το 2015 δημιούργησε ένα τεράστιο κύμα λαθρομετανάστευσης προς την Ελλάδα. Όταν λίγο αργότερα η κα Μέρκελ δήλωσε πως δεν υπάρχουν όρια στο πόσοι μπορούν να εισβάλουν στην Γερμανία, τότε το κύμα που δημιούργησε ο κ. Τσίπρας μετατράπηκε σε τσουνάμι.

Οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν δημιουργήσει ένα ολόκληρο σύστημα κινήτρων: περιορισμένες απωθήσεις στα σύνορα, δωρεάν σίτιση, δωρεάν στέγαση και δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη, μια σειρά επιδομάτων, και την χρηματοδότηση (πολλές φορές με χρήματα των φορολογουμένων) εκατοντάδων ΜΚΟ που αναλαμβάνουν να κάνουν ό,τι είναι ακόμα πολιτικά άκομψο να κάνουν οι κρατικές υπηρεσίες (π.χ. να συνεννοούνται με λαθρέμπορους για την παράνομη είσοδο των λαθρομεταναστών).

Οι μεταναστευτικές ροές δεν είναι ούτε αναπόφευκτες αλλά ούτε και τυχαίες.

Συνέχεια

Ο υπουργός ανοιχτών συνόρων

Πριν από μερικές εβδομάδες στην Σουηδία δολοφονήθηκε ένας αστυνομικός. Ήταν ένα ακόμα αιματηρό γεγονός που συγκλόνισε τους Σουηδούς. Η δολοφονία του 33χρονου αστυνομικού σύμφωνα με μια μαρτυρία είχα τα χαρακτηριστικά εκτέλεσης. Έγινε σε ένα προάστιο της πόλης Gothenburg, που είναι γνωστό  ως «προάστιο που μαστίζεται από βία συμμοριών τα τελευταία χρόνια και όπου η αστυνομία είχε αυξημένη παρουσία» σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters. 

Η δολοφονία συγκλόνισε τους Σουηδούς, αλλά και το γενικότερο κλίμα μέσα στο οποίο διαπράχθηκε αυτό το έγκλημα είναι εξίσου συγκλονιστικό.  Μερικοί πρόσφατοι τίτλοι από διεθνή ΜΜΕ, “Το ποσοστό βίας στη Σουηδία αυξήθηκε λόγω συμμοριών, αναφέρει έκθεση” αναφέρει ο Guardian. «Η επιδημία ένοπλης βίας είναι εκτός ελέγχου» σημειώνει ο Spectator. «Η ασφαλής Σουηδία αντιμετωπίζει κύμα δολοφονιών γυναικών» τίτλος στο BBC. 

«Το ασφαλής Σουηδία» στο τίτλο από το BBC αναφέρεται στην Σουηδία του παρελθόντος, την περίοδο κατά την οποία η Σουηδία είχε ένα υψηλό ποσοστό ομοιογένειας. Ειδικά όμως τα τελευταία χρόνια η πολιτική τάξη την Σουηδίας υιοθέτησε μια πολιτική ανοιχτών συνόρων που είχε ως αποτέλεσμα να δεχτεί η σουηδική κοινωνία ισχυρές δόσεις πολυπολιτισμικότητας. Η εγκληματικότητα είναι μόνο μια πτυχή των αλλαγών που έρχονται. Οι μελλοντικές πολιτισμικές αλλαγές που θα υποστούν οι Σουηδοί θα κάνουν το τωρινό κύμα βίας να μοιάζει σαν περίπατος στο πάρκο. 

Όλα τα παραπάνω έχουν τη σημασία τους για να καταλάβουμε ποια ακριβώς θα είναι το δικό μας μέλλον εφαρμόζοντας την πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Η Σουηδία αν όχι η πιο ασφαλής χώρα στην Ευρώπη, ήταν από τις πιο ασφαλείς. Ταυτόχρονα έχει από τις πλέον αποτελεσματικές κρατικές δομές στον πλανήτη. Παρόλα αυτά η πολιτική των ανοιχτών συνόρων συνέτριψε τις όποιες κρατικές δυνατότητες της Σουηδίας. Ήταν σαν κάποιος να ανοίξει ομπρέλα για να προστατευθεί από τσουνάμι. Η Σουηδία πλέον είναι η δεύτερη πιο επικίνδυνη χώρα στην Ευρώπη. 

Προσφάτως ο Γιάννης Κολοβός, ειδικός στο μεταναστευτικό, αποκάλυψε πως το 47% των αιτημάτων για άσυλο κρίνονται θετικά. Πρόκειται για ένα εξωφρενικό  νούμερο – ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπ’ όψιν πως η θέση της Ελλάδας και της ΕΕ είναι πως η Τουρκία είναι μια ασφαλής τρίτη χώρα για άτομα που αιτούνται άσυλο. Ταυτόχρονα, ο υπουργός ανοιχτών συνόρων, κ. Μηταράκης, δεν κάνει σχεδόν τίποτε για να επαναπατρισθούν έστω αυτοί των οποίων οι αιτήσεις ασύλου έχουν απορριφθεί. Δηλαδή στο τέλος σχεδόν όλοι μένουν.

Ο κ. Μηταράκης εφαρμόζει μια πολιτική παγίωσης των αποτελεσμάτων των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό. Δηλαδή, αποφεύγοντας τις πιο ακραίες συριζαϊκές κραυγές επί του θέματος, προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι κάτι ουσιαστικό έχει αλλάξει, ενώ ο στόχος είναι να ενταχθούν, άλλοι συντομότερα άλλοι αργότερα, όσοι μπήκαν επί ΣΥΡΙΖΑ και αργότερα επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ας σημειώσουμε εδώ ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφάρμοζε πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ μέχρι που οι εκβιαστικές τακτικές Ερντογάν εξανάγκασαν την κυβέρνηση να πάρει μέτρα που θα έπρεπε να είχε πάρει από την αρχή της θητείας της. 

Σύμφωνα με δημοσίευμα των «Νέων», «[σ]το έλεος συμμοριών αλλοδαπών αλλά και της λεγόμενης «Ισλαμικής Αστυνομίας», που… φροντίζει για την πιστή τήρηση των ισλαμικών κανόνων, βρίσκεται το κέντρο της Αθήνας.» Αλλά μη φοβάστε, ο κ. Μηταράκης και γενικότερα το ελληνικό κράτος, θα θριαμβεύσει εκεί όπου έχει αποτύχει το σουηδικό. Και μπορεί η Σουηδία να μην γειτονεύει με την Τουρκία και τον Ερντογάν που διακηρύσσει τον πανισλαμισμό, αλλά και πάλι μην ανησυχείτε. Δείτε πόσο καλά τα πάει η ελληνική πολιτική τάξη και κράτος στη Θράκη τις τελευταίες δεκαετίες.

Δείτε επίσης:

Το σουηδικό μοντέλο ανοιχτών συνόρων

Συνέχεια

We Can’t Handle The Truth And Don’t Look For It

Unsettled: What Climate Science Tells Us, What It Doesn’t, and Why It Matters by Steven E. Koonin (BenBella Books: 2021), 320 pages. 

Jennifer Granholm—promoted to energy secretary for her failure as governor of Michigan—was recently asked on CNN about the collapse of the condominium in south Florida.

“Given what we know about the change in climate, given that we’ve seen in these so-called extraordinary tides and the impact that it can have in areas like south Florida” the CNN presenter contextualized, “do you think that climate could have played a role in that building’s collapse?”

“We don’t know fully,” Granholm replied.

We might interpret the “we don’t know fully,” as a way to allow rhetorical space for the extraordinary tides of systemic racism, which is the other omnipresent and omnipotent cause of everything in the universe right now. Regardless, it would have been nice to have Steven Koonin, the author of Unsettled: What Climate Science Tells Us, What it Doesn’t, and Why it Matters,in that CNN studio to give some further context to the energy secretary and the CNN presenter.

When it comes to extraordinary tides and rising sea levels, Koonin might point out that “the question is not whether sea level is rising—it’s been doing that for the past 20,000 years.” Then he might go into the global mean sea level and explain how difficult it is to measure and thus to make supportable statements about human influence on such a phenomenon. In short, he would have been able to readily expose the nonsense of confidently connecting a building collapse in south Florida to the issue of climate change and the human contribution to it.

One of the benefits of reading Koonin’s Unsettled is to realize not just how biased, but how critically unhinged the press is in covering environmental issues. Koonin is not some corporate or think tank hack trying to legalese an important issue of our time out of existence or importance. He believes that global warming seems to be happening and also believes that human activity is a contributing factor. He’s been doing science for almost the last 50 years, a Ph.D. in theoretical physics from MIT, with multiple academic appointments and accolades, currently at NYU, previously chief scientist at B.P. and undersecretary for science in the Obama administration.

Koonin has nothing to gain by writing this book. On the contrary, he’s losing admission in all the right circles, an admission that he already had in his pocket due to his curriculum vitae and left of center political leanings. As this article was written, no review of Unsettled has yet appeared in the New York Times, a decision followed by most other establishment media. You would expect that if a highly credentialed academic publishes a book that questions major beliefs and priorities of an administration that he was part of, then that would arouse the curiosity and interest of everyone who proclaims the importance of an issue like climate change. No such luck here.

We are way past the truth-seeking phase of our history. Narrative sustainability is the standard by which all information, events, and opinion are to be judged by. We can’t handle the truth anymore and we don’t care. Koonin quotes Timothy Wirth, former president of the U.N. Foundation, who said that “[w]e’ve got to ride this global warming issue. Even if the theory of global warming is wrong, we will be doing the right thing in terms of economic and environmental policy.”

Koonin got another shot of narrative sustainability when a review of Unsettled appeared in the Wall Street Journal. In a later article for the Journal, Koonin wrote, “this paper published Mark Mills’s review of “Unsettled,” my book on climate science, on April 25. Eight days later, 11 self-appointed ‘fact checkers’ weighed in with a 4,500-word critique on the website ClimateFeedback.org. Facebook is waving that fact check as a giant red flag whenever the review appears in anyone’s feed.” The review was branded with “very low scientific credibility” although no fact in the review or the book was ever challenged. As is all cases where facts cannot be challenged, these “self-appointed ‘fact checkers’” provided, what else, “context”—namely, the imposition of a highly questionable and at times even silly interpretation as a way to maintain the narrative.

In Unsettled, Koonin has written a concise and useful guide for anyone who wants to understand the basics of climate change. It ought to be required reading for all journalists who want to cover this subject. If such were the case, it would have been an important corrective to the massive amounts of misinformation about climate change that dominate the media. He covers everything from what we know about global warming to rising sea levels and extreme weather phenomena to how the U.N. reports are made and how they are reported on. Also included is explanation of how to spot red flags on news articles, and clear and cogent evaluation of current policy proposals. All of it is done in a clear, dispassionate fashion.

In reading Koonin, one gets that now almost forgotten feeling of reading someone who, above all, is interested in the truth. Steven Koonin is a human being, but despite the limitations imposed by this condition, his methods and goalposts remain scientific. As he often remarks in the book, his purpose as a scientist is not to persuade, but to inform.

The American Conservative, 14.7.2021

Συνέχεια

Οι κακοί λευκοί ετερόφυλοι ιθαγενείς

Σε κοινωνίες πιο κανονικές όποιος θέλει να γίνει πολύ πλούσιος γίνεται επιχειρηματίας. Σε άλλες κοινωνίες, που το κράτος παίζει «στρατηγικό» ρόλο, το άτομο που θέλει να γίνει πολύ πλούσιος επιβάλλεται να γίνει διαπλεκόμενος. Σε όλες τις κοινωνίες, το άτομο που έχει μια ακόρεστη δίψα για εξουσία, γίνεται αριστερός.

Η αριστερή απληστία για εξουσία δεν είναι η κοινή φιλοδοξία που μπορεί να έχει ένα άτομο που απλά θέλει ανέλθει κοινωνικά και οικονομικά. Η φιλοδοξία του αριστερού είναι ένας θρησκευτικού τύπου εθισμός που προσδοκά να ελέγξει και να εξουσιάσει το σύνολο της κοινωνίας στο σύνολο των δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή την κοινωνία. Και ο έλεγχος της γλώσσας είναι το πιο εύχρηστο εργαλείο για όλους αυτούς που πάσχουν από αυτό τον εθισμό. 

‘Ετσι φτάνουμε στην περίπτωση του προπαγανδιστικού όρου «γυναικοκτονία». Χρησιμοποιώντας την λέξη με τον ορισμό που έχει επιβάλλει η αριστερά αποδέχεσαι μια σειρά συμπερασμάτων για την υπόθεση χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις τίποτα παραπάνω εκτός από το ποιος ήταν ο θύτης και το θύμα. Λευκός, ετερόφυλος, ιθαγενής ο θύτης με θύμα γυναίκα; Αν ναι, τότε αυτομάτως έχουμε «γυναικοκτονία». 

Αν θυμάστε όταν στην αρχή υπήρχε η υποψία πως ίσως μετανάστες είχαν διαπράξει το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, τότε εκείνη την περίοδο δεν είχαμε «γυναικοκτονία», παρόλο που το θύμα ήταν γυναίκα που εμφανώς είχε φονευθεί από άνδρες. Τότε, οι σύντροφοι που τώρα σκούζουν «γυναικοκτονία», ήταν σε μια κατάσταση που επιστημονικά περιγράφεται ως μούγκα στη στρούγκα. 

Γενικώς, οι σύντροφοι αποφεύγουν το θέμα της εγκληματικότητας μιας και ο συγκεκριμένος τομέας δραστηριότητας κυριαρχείται από αλλοδαπούς. Η δολοφονία στα Γλυκά Νερά ήταν μάννα εξ ουρανού για το αριστερό αφήγημα αφού τελικά είχαμε το σενάριο με το κατάλληλο θύμα και θύτη. «Κατέρρευσε η ακροδεξιά προπαγάνδα για τους αλλοδαπούς ληστές που διαπράττουν τα ειδεχθή εγκλήματα» θα γράψει η Εφημερίδα των Συντακτών. Επομένως δεν θα δείτε πολλά ρεπορτάζ ούτε πολλούς αριστερούς ακτιβιστές, «ειδικούς»  και δημοσιογράφους να σχολιάζουν την χθεσινή είδηση για τον ομαδικό βιασμό στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου τρεις Πακιστανοί «παρέσυραν με δόλο στο σπίτι τους την 26χρονη που είναι τριών μηνών έγκυος και έχει νοητική καθυστέρηση και τη βίασαν. Από τις αρχές, αναζητείται και ένας Αφγανός.»

Αυτή η είδηση χαλάει το αφήγημα. Δεν επιτρέπει στην Εφημερίδα των Συντακτών και στο υπόλοιπο δημοσιογραφικό κατεστημένο να περάσει το αφήγημα πως το έγκλημα εναντίον των γυναικών είναι κάτι που έχει ως αιτία το μίσος που έχουν οι λευκοί, ετερόφυλοι, ιθαγενείς άνδρες για το γυναικείο φύλο. Το κακοί λευκοί, ετερόφυλοι ιθαγενείς δημιουργεί μια πληθώρα ευκαιριών για δράσεις, νομοθεσίες και κανόνες με το κατάλληλο ιδεολογικό πρόσημο. Η απληστία για εξουσία που λέγαμε.

 

Συνέχεια

Το γαλλικό μας μέλλον

«Χιλιάδες Γάλλων αστυνομικών διαδήλωσαν για περισσότερη προστασία» ήταν ο τίτλος των Times της Νέας Υόρκης. «Απαίτησαν αυστηρότερους νόμους  για τη βία κατά αστυνομικών και αυστηρότερες ποινές για καταδικασμένους εγκληματίες.» Στην διαδήλωση συμμετείχε και ο Γάλλος υπουργός εσωτερικών… Η γαλλική πολιτική τάξη μπορεί ακόμα να μην θέλει να ασχοληθεί ουσιαστικά με το πρόβλημα που η ίδια δημιουργούσε, αλλά τουλάχιστον δεν μπορεί πλέον να προσποιείται ότι το πρόβλημα δεν είναι υπαρκτό. Ακόμα και ο αρχηγός του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, Fabien Roussel, μιλά για το θέμα της εγκληματικότητας με ένα ύφος που θα περίμενε κάποιος από δεξιούς πολιτικούς σημειώνουν οι Times.

Η αθρόα λαθρομετανάστευση και η πολιτική ανοχής της εγκληματικότητας είναι ιερές αγελάδες για την πολιτική τάξη. Είναι δοξασίες με θρησκευτική χροιά τις οποίες το πόπολο πρέπει καθόλα να τις υποστεί αλλά ουδέποτε να αμφισβητήσει. Μετά από δεκαετίες όπου οι συνέπειες αυτών των πολιτικών είναι πολύ δύσκολο να αποσιωπηθούν, η πολιτική τάξη προσπαθεί με κάποιες περιορισμένες ρητορικές παραχωρήσεις να δώσει την εντύπωση πως κάπως έχει ασχοληθεί με τις συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζει. 

Επίσης στη Γαλλία, δύο χιλιάδες εν ενεργεία στρατιωτικοί υπέγραψαν μια επιστολή στην οποία κάνουν λόγο για παράδοση την Γαλλίας στο ριζοσπαστικό Ισλάμ μέσω χαλαρών πολιτικών και μιας επιπόλαιης και καταστροφικής ανεκτικότητας. Γράφουν «έχουμε δει τα εγκαταλελειμμένα προάστια με τα μάτια μας. Έχουμε υποστεί τις προσπάθειες εκμετάλλευσης θρησκευτικών κοινοτήτων, για τις οποίες η Γαλλία δεν σημαίνει τίποτα, δεν είναι παρά αντικείμενο σαρκασμού, περιφρόνησης και μίσους.» «Βλέπουμε το μίσος για τη Γαλλία και την ιστορία της να γίνεται ο κανόνας.»   

Οι παράλληλες κοινωνίες που είναι η πραγματικότητα τώρα στη Γαλλία είναι προφανές ότι δεν θα είναι παράλληλες για πάντα. Από τη μια ο γερασμένος δημογραφικά και ηθικά αυτόχθων πληθυσμός, από την άλλη ο ηλικιακά νέος και θρησκευτικά σθεναρός μουσουλμανικός πληθυσμός – κάποια στιγμή στο μέλλον θα υπάρξει η «συνάντηση» των διαφορετικών πολιτισμών. Η διαφορά στη δυναμική του κάθε στοιχείου είναι τόσο προφανής που ο πειρασμός της επιβολής θα είναι πολύ μεγάλος για αυτούς που αισθάνονται ότι έχουν το επάνω χέρι. Αυτό είναι ήδη κατανοητό σε μια μεγάλη μερίδα του γαλλικού πληθυσμού. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 45% των Γάλλων πιστεύει πως ένας εμφύλιος πόλεμος είναι επικείμενος.  

Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι μια πραγματικότητα την ανθρώπινης ιστορίας. Η εισαγωγή μιας τέτοιας σύγκρουσης εντός των τειχών, είναι η καινοτομία μιας πολιτικής τάξης για την οποία επίσης θα μπορούσαμε να πούμε πως «η Γαλλία δεν σημαίνει τίποτα, δεν είναι παρά αντικείμενο σαρκασμού, περιφρόνησης και μίσους.»

Συνέχεια

Πως να κατασκευάζετε «έλεγχο γεγονότων»

Το Φεβρουάριο του 2020 τα “ellinikahoaxes.gr”, η «μέχρι στιγμής μοναδική, πιστοποιημένη προσπάθεια κατάρριψης αναληθών δημοσιευμάτων στο ιντερνέτ» όπως το ίδιο περιγράφει την οργάνωση του, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «ΔΕΝ υπάρχει επιστημονική μελέτη που να αποδεικνύει ότι ο νέος κορωνοϊός ξεκίνησε από εργαστήριο». Το άρθρο αφορούσε ένα κείμενο που εξέταζε την πιθανότητα η πηγή του κορωνοϊού να είναι το Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν. Φυσικά δεν υπάρχει επιστημονική μελέτη που να αποδεικνύει ότι ο ιός προήλθε από το Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν. Επίσης δεν υπάρχει καμία ευθεία απόδειξη πως ο ιός προήλθε από το συγκεκριμένο Ινστιτούτο. Αλλά επίσης δεν υπάρχει μελέτη που να αποδεικνύει ότι ο ιός δεν προήλθε από το συγκεκριμένο Ινστιτούτο όπως και δεν υπάρχει μελέτη, αλλά ούτε και ευθεία απόδειξη, που να αποδεικνύει ότι ο ιός προήλθε από νυχτερίδες ή κάποιο άλλο ζώο που πωλείται ή καταναλώνεται στην Κίνα. Και τώρα που ξέρετε τα παραπάνω στοιχεία προσπαθήστε να βρείτε αν τα “ellinikahoaxes.gr” έχουν διορθώσει, και πόσες φορές, άρθρα, ειδήσεις, αναρτήσεις ή μελέτες και «μελέτες» που παρουσιάζουν ή δίνουν την εντύπωση πως ο συγκεκριμένος κορωνοϊός προήλθε από κάποιο ζώο.  

Αλλά τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα για τα “ellinikahoaxes.gr”, μιας υπάρχουν ορισμένα θέματα που δημιουργούν πολλά ερωτηματικά για την μονομέρεια των «διορθώσεων». Ο επί τριάντα χρόνια επιστημονικός συντάκτης των New York Times, Nicholas Wade, έχει γράψει ένα εμπεριστατωμένο άρθρο συνοψίζοντας και αναλύοντας τις μελέτες και τα μέχρι στιγμής δεδομένα της υπόθεσης. Μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί ζώο που να είναι φορέας του ιού. Το 2002 στην περίπτωση του SARS1 το ζώο φορέας βρέθηκε μέσα σε τρεις μήνες. Επίσης αντίθετα από τις περιπτώσεις των ιών SARS1 (2002) και MERS (2012) δεν έχουν βρεθεί ίχνη του κορονοϊού στο περιβάλλον. Δεν έχει βρεθεί ούτε μία νυχτερίδα που να φέρει τον κορονοϊό. Επίσης οι προηγούμενοι ιοί (SARS1  & MERS)  μπόρεσαν να περάσουν από τα ζώα στους ανθρώπους ακολουθώντας μια πορεία μεταλλάξεων. Στην περίπτωση του κορωνοϊού οι ερευνητές δεν μπορούν να βρουν αυτές τις μεταλλάξεις.  

Και πάλι πρέπει να τονίσουμε πως τα παραπάνω δεν είναι αποδείξεις που αποδεικνύουν πως ο ιός προήλθε από τα εργαστήρια του Ινστιτούτου Ιολογίας της Γουχάν. Αλλά είναι σημαντικά στοιχεία που συνηγορούν στο ότι αυτό το ενδεχόμενο πρέπει να εξεταστεί. Είναι επίσης γνωστό πως το Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν πραγματοποιούσε έρευνες για την δημιουργία ιών με σκοπό να δει πως εξελίσσονται, να βρει του κινδύνους που δημιουργούσαν και να βρει τρόπους αντιμετώπισής τους. Δεν είναι ένας εντελώς ασυνήθιστος τρόπος έρευνας, αλλά είναι πάρα πολύ επικίνδυνος. Στις ΗΠΑ η κυβέρνηση Ομπάμα ήδη από το 2014 είχε απαγορεύσει στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας να κάνει τέτοιες έρευνες. To 2018 Αμερικανοί διπλωμάτες είχαν προειδοποιήσει τους Κινέζους για την επικινδυνότητα τέτοιων ερευνών. Ένα ακόμα πρόβλημα ήταν τα ανεπαρκή μέτρα προστασίας στο συγκεκριμένο Ινστιτούτο της Γουχάν. «Τα Νέα», αναπαράγοντας ρεπορτάζ της Washington Post τον Απρίλιο του 2020, θα γράφουν: «Όπως αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα Washington Post, η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Πεκίνο, έπειτα από πολλές επισκέψεις στο εν λόγω ινστιτούτο, είχε προειδοποιήσει το 2018 τις αμερικανικές αρχές για τα ανεπαρκή μέτρα ασφαλείας σε ένα εργαστήριο που ερευνούσε τους κοροναϊούς που προέρχονταν από τις νυχτερίδες.» 

O John Tierney, αρθρογράφος των New York Times για επιστημονικά θέματα και συντάκτης στο περιοδικό City Journal του Manhattan Institute, έγραψε πως το Facebook και οι ελεγκτές γεγονότων που χρησιμοποιεί (ή και χρηματοδοτεί) υποτίθεται παλεύουν ενάντια στις ψευδείς ειδήσεις, αλλά στην πραγματικότητα διαδίδουν τις δικές τους ψευδείς ειδήσεις. Σε αυτό το εξαιρετικό άρθρο που έγραψε δίνει μια σειρά παραδειγμάτων αποδεικνύοντας πως το Facebook και οι ελεγκτές γεγονότων που χρησιμοποιεί κατευθύνουν  την «ενημέρωση/διορθώσεις» έχοντας σαφή πολιτικά κριτήρια και επιδιώξεις. [Σημείωση: τα “ellinikahoaxes.gr” αναφέρουν ότι χρηματοδοτήθηκαν το 2019 από το Facebook με 302.400$]

Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και το άρθρο του Nicholas Wade έπεσε θύμα αυτής της πρακτικής παραπληροφόρησης. Σε συνέντευξη του στο Unherd είπε ότι έμεινε έκπληκτος από την συμπεριφορά του Facebook, το οποίο έβαλε ένα μήνυμα  κάτω από το άρθρο του που κατεύθυνε τον αναγνώστη σε μια ιστοσελίδα κινεζικής προπαγάνδας. 

Μπορεί τα “ellinikahoaxes.gr” να καταρρίπτουν αναληθείς ειδήσεις όπως το «Πήγε σε οίκο ανοχής στην Θεσσαλονίκη και έφτασε μέχρι την Πάτρα» ή το «Όχι, η Hillary Clinton δεν εκτελέστηκε στο Guantanamo”, αλλά εξαργυρώνουν την εμπιστοσύνη που κερδίζουν από τους αναγνώστες τους καταρρίπτοντας αυτές τις ανοησίες, με το να περνούν την πολιτική γραμμή που επιθυμεί το Facebookσε καίρια σημασίας θέματα. Τα “ellinikahoaxes.gr” με το να παρουσιάσουν την μια θεωρία ως αναληθή και παραλείποντας να ασχοληθούν με άρθρα και αναρτήσεις που έδιναν την εντύπωση πως η άλλη θεωρία ήταν αληθής,  συμμετείχαν στην παραπληροφόρηση του ελληνικού κοινού. 

Οι συγκεκριμένες αναρτήσεις που τα “ellinikahoaxes.gr” διόρθωσαν όσον αφορά τη «μελέτη» για την προέλευση του κοροναϊου είχαν ένα εντελώς παραπλανητικό τίτλο: «Ανατροπή: Από το εργαστήριο και όχι από την αγορά της Γούχαν ξεκίνησε ο κοροναϊός». Αλλά αυτές οι αναρτήσεις τουλάχιστον άρχιζαν με το «Μια νέα θεωρία για την προέλευση του κοροαναϊου...». Ο μέσος Έλληνας παρακολουθώντας και διαβάζοντας τα καθώς πρέπει ΜΜΕ πιθανώς όταν σκέφτεται για το πως αρχίνησε ο κοροναϊός θα φαντάζεται μια σούπα γεμάτη «νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου». Αλλά η προέλευση του κοροναϊού από κάποιο ζώο είναι μια από τις δύο πιθανές θεωρίες. Τα “ellinikahoaxes.gr” δεν έχουν κάνει τίποτα για να καταρρίψουν αυτή την παραπληροφόρηση γιατί απλούστατα αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με την πολιτική γραμμή που θέλει να περάσει το Facebook – το οποίο με τη σειρά κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να είναι αρεστό στο κινεζικό δικτατορικό καθεστώς.

 

Συνέχεια

Το ζήτημα του ισλαμο-αριστερισμού στη Γαλλία

Στη Γαλλία συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Προ ημερών διάφορες αστικές οργανώσεις πολιτών ζήτησαν από την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να ξεκινήσει έρευνες μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τη Γαλλία. Αυτές θα πρέπει να αφορούν μια συγκεκριμένη κυβερνητική πρωτοβουλία με τον τίτλο «Κεφάλαιο των ιμάμηδων». Μέσω αυτού, και των προϋποθέσεων και κατευθύνσεων που εκεί περιλαμβάνονται, η κυβέρνηση επιδιώκει να παντρέψει το Ισλάμ με τις αξίες της γαλλικής κοινωνίας. Κάτι όμως που ενοχλεί κάποιους που ξιφουλκούν ισχυριζόμενοι πως το «Κεφάλαιο» περιορίζει την ελεύθερη έκφραση των μουσουλμάνων που βρίσκονται στη χώρα και παραβιάζει τις θρησκευτικές ελευθερίες.

  

Αντιδράσεις όμως προέρχονται κι από χώρες άλλες εκτός από τη Γαλλία. Κυβερνητικές οργανώσεις από, μεταξύ άλλων, τη Βρετανία, την Ολλανδία, την Ελβετία και την Αυστραλία κατηγορούν την κυβέρνηση του Μακρόν για επίσημη πλέον ισλαμοφοβία μέσω του επίσημα θεσπισμένου κεφαλαίου των ιμάμηδων που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η ιστορία του «Κεφαλαίου» έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το Γαλλικό Συμβούλιο για τη Μουσουλμανική Πίστη (CFCM) υιοθέτησε εδώ και μήνες τις διατάξεις που απαρτίζουν το «Κεφάλαιο» (Charter), που οριοθετούν ένα σχήμα οδηγιών για τους ηγήτορες της μουσουλμανικής πίστης για να διαμορφώσουν ένα «Ισλάμ της Γαλλίας». Το οποίο βέβαια προωθεί με ενθουσιασμό ο Εμανουέλ Μακρόν.

Αυτό που κυρίως ενοχλεί τους λεγόμενους δικαιωματιστές είναι η προσπάθεια που γίνεται ώστε οι μουσουλμάνοι που γεννιούνται, μεγαλώνουν, δουλεύουν και κάνουν οικογένειες στη Γαλλία να είναι υποχρεωμένοι να δείχνουν σεβασμό στις δημοκρατικές αξίες. Οι ιμάμηδες, σύμφωνα με μια διάταξη, οφείλουν να παραδεχθούν πως δεν υπάρχει κρατικός ρατσισμός στη χώρα. Και βέβαια να αποτρέπουν τη διασπορά διδασκαλιών που ενισχύουν εκδοχές θρησκευτικού ρατσισμού κατά των μη μουσουλμάνων. Κι ότι οφείλεται σεβασμός στη λαϊκή κυριαρχία, που αποτελεί θεμέλιο των δημοκρατικών αρχών. Τιποτα δεν θα επιτρέπεται πάνω και πέρα από αυτή. Ούτε η βούληση ή η επιταγή του Θεού. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η άρνηση της δημοκρατίας από το Ισλάμ. Ισλάμ σημαίνει υποταγή. Στις εντολές του Θεού. Για κάθε θέμα. Το «Κεφάλαιο» επιβάλλει την πρόταξη της λαϊκής κυριαρχίας = δημοκρατίας πάνω από τον λόγο του Θεού. Διότι αυτές είναι οι αξίες της γαλλικής κουλτούρας. Κι αυτό είναι που κυρίως ενοχλεί στη σχετική πρωτοβουλία της γαλλικής κυβέρνησης.

Στο κείμενο του «Κεφαλαίου» γίνεται σαφής υποστηρικτική αναφορά στο γαλλικό ιδεώδες της «εκκοσμίκευσης» – στη διάκριση δηλαδή ανάμεσα στην πολιτεία και στη θρησκεία. Κάτι που για τους ακραίους ισλαμιστές αποτελεί κόκκινο πανί. Και αποσαφηνίζει πέραν κάθε αμφιβολίας τον σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας απέναντι στον αέναο λόγο του Θεού. Οπως και στο άρθρο 6 δίχως επιφυλάξεις ορίζεται η αντίθεση «σε κάθε προσπάθεια αξιοποίησης του Ισλάμ με στόχους ιδεολογικούς».

Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό είναι το πώς οι απόψεις αυτές συνιστούν για κάποιους «ισλαμοφοβία» και περιορισμό δικαιωμάτων. Μήπως θα έπρεπε να θεσμοθετηθούν, για να ικανοποιηθούν, περιορισμοί δικαιωμάτων για μη μουσουλμάνους καθώς και κάποιο είδος χριστιανοφοβίας; Τελικά ποιανού τις αξίες εκφράζει η Ευρώπη;

TA NEA  15/5/2021

Συνέχεια

Big Tech’s Monopoly Creep

If we manage not to descend into some kind of tech dystopia, then the generations that come after us will have the opportunity to wonder how on earth we had been duped for so long and so pathetically by a few Big Tech monopolists, how it was possible to have such a grand accumulation of power and wealth preserved by a system so bluntly corrupt in its modus operandi. Were we so transfixed by the shiny digital objects as to be oblivious to what was going on around us? Were we so keen on bludgeoning each other online as to allow the man behind the curtain to carry on?

The 2020 House report on competition in digital markets was damning in its content but feeble in its consequences, and the reason may be found within the report. At some point a particularly abusive tactic of Amazon is noted. Jeff Bezos, the Amazon oligarch, is shocked, as Captain Renault in the movie Casablanca shocked, that such an abusive practice has been deployed by his company. “That is unacceptable” Bezos declares, “and I will look into that, and we’ll get back to your office with that.” Then the congressional report indicates that “to date, however, Amazon has not followed up with the Subcommittee to provide additional information.” Pooh-poohing Congress is possible when you know that your monopoly is relatively safe, and that the investigation will more likely end up as a performative political dance around the issue.

The Amazon abuse in question was about counterfeit PopSockets products sold on Amazon. The founder of PopSockets, David Barnett, “testified that ‘Amazon was aware that large quantities’ of counterfeit PopSockets products were selling on its platform, but that Amazon allowed the problem to continue until PopSockets agreed to spend nearly two million dollars on Amazon marketing services.” In a free market economy, Amazon would have readily apologized to PopSockets and got on with cracking down on the illegal products. But when 63 percent of the online searches for products start on Amazon, then PopSockets has to give in to what even Tony Soprano would call extortion. Basically, Bezos’s Amazon wanted a piece of the business if PopSockets wanted the problem to go away.

This, by the way, was not an isolated incident. The subcommittee had found that, in general, Amazon used the counterfeit products on its platform as leverage in order to force businesses to sell on its platform. Internally, those businesses were classified as “holdouts.” Even a large corporation like Nike had to cave in. Wall Street Journal reported that “Nike agreed to start selling some products directly to Amazon in exchange for stricter policing of counterfeits and restrictions on unsanctioned sales, according to a person familiar with the deal.”

Of course, leveraging its sales of counterfeits is only one of the ways that Amazon forces businesses across America to bend to its will. Amazon uses the data from the sales made by those businesses in order to discover opportunities and consumer trends for its private label, Amazon Basics. A former Amazon employee testified that his peers “were pulling private data on Amazon seller activity, so they could figure out market opportunity, etc. Totally not legitimate, but no one monitored or seemed to care.” Besides, a lot of data from third party sellers could be used in accordance with Amazon policies because significant loopholes exist in those policies.

Lina Khan, recently appointed to the Federal Trade Commission, has documented the case of Quidsi, once “one of the world’s fastest growing e-commerce companies.” Quidsi was very successful selling many different products through its subsidiaries, like Diapers.com. Amazon wanted to buy Quidsi back in 2009 but the founders of the company declined. It was then that Amazon used its size, reach, and financial heft to start a price war against Quidsi.

Quidsi executives saw that Amazon’s pricing bots—software “that carefully monitors other companies’ prices and adjusts Amazon’s to match”—were tracking Diapers.com and would immediately slash Amazon’s prices in response to Quidsi’s changes. In September 2010, Amazon rolled out Amazon Mom, a new service that offered a year’s worth of free two-day Prime shipping (which usually cost $79 a year). Customers could also secure an additional 30% discount on diapers by signing up for monthly deliveries as part of a service known as “Subscribe and Save.”

It was not long before Quidsi was sold to Amazon for $545 million.

According to the congressional report, Amazon had identified Quidsi as its “#1 short term competitor” and “was willing to bleed over $200 million in losses in diapers in one month.” Since the acquisition of Quidsi, Amazon has significantly reduced the discounts and the benefits of the Amazon Mom service.

Eliminating competition through acquisition is a strategy that all of Big Tech follows. In a 2012 email to the then CFO of Facebook, Mark Zuckerberg pondered “how much we should be willing to pay to acquire mobile app companies like Instagram and Path that are building networks that are competitive to our own.” Adding that “the businesses are nascent but the networks are established, the brands are already meaningful and if they grow to a large scale they could be very disruptive to us.” In a later email he further expatiated on how these acquisitions could provide competition protection for a company like Facebook.

There are the network effects around social products and a finite number of different social mechanics to invent. Once someone wins at a specific mechanic, it’s difficult for others to supplant them without doing something different. It’s possible someone beats Instagram by building something that is better to the point that they get network migration, but this is harder as long as Instagram keeps running as a product.

In a recent cover story of Barron’s, Instagram was presented as “the most important component of Facebook” from the investor’s point of view. “Its growth would surely get a higher multiple than the core Facebook platform business.” In a similar fashion, Instagram could achieve for Facebook what the YouTube acquisition had done for Google. “Even amid the pandemic, YouTube ad sales jumped 31% in 2020, easily outpacing the 6% growth from Google Search ads. Alphabet’s stock has returned 40% since the first YouTube disclosure, versus 24% for the S&P 500.” It is a pretty reasonable development when you realize that the giants of Big Tech contain within themselves so many of their would-be competitors.

Instagram for Facebook, Waze and YouTube for Google, Quidsi for Amazon, these are acquisitions in which at least the acquired party got to survive. Nowadays, it is more likely for a startup to be destroyed either by being cloned by the Big Tech, crashed by its predatory pricing, or just being bought in order to be shut down. “American tech giants are making life tough for startups” the Economistreported. “Big, rich and paranoid, they have reams of data to help them spot and buy young firms that might challenge them.” Startups like the giants are beginning to look like a bad investment. “Anything having to do with the consumer internet is perceived as dangerous, because of the dominance of Amazon, Facebook and Google (owned by Alphabet). Venture capitalists are wary of backing startups in online search, social media, mobile and e-commerce.” There is a weariness in the startups world, according to the Economist, about entering what is called a kill-zone—a military term meaning an area of engagement with a concentration of fatalities: “Snap is the most prominent example; after Snap rebuffed Facebook’s attempts to buy the firm in 2013, for $3bn, Facebook cloned many of its successful features and has put a damper on its growth.”

A paper by economists Ufuk Akcigit and Sina Ates argued that “the US economy has witnessed a number of striking trends that indicate rising market concentration and a slowdown in business dynamism in recent decades.” Presenting “new evidence on higher concentration of patenting in the hands of firms with the largest stock that corroborates declining knowledge diffusion in the economy.” In the year 2017, Facebook and Google captured “an astounding 99% of revenue growth from digital advertising in the US.” Thus, though astonishing, it is no surprise that, “due to Google and Facebook’s dominance, ‘the average growth rate for every other company in the sector was close to 0’.”

This month it was the turn of Tile, a company that produces tracking devices, to feel the kill-zone heat from the Big Tech giants. Apple introduced its own tracking device, the AirTag. There was a lot of fanboy-journalism coverage about the new product. On Bloomberg, the CEO of Tile, C.J. Prober, said

If you look at the history between Tile and Apple, we had a very symbiotic relationship. They sold Tile in their stores, we were highlighted at WWDC 2019, and then they launched ‌Find My‌ in 2019, and right when they launched their ‌Find My‌ app, which is effectively a competitor of Tile, they made a number of changes to their OS that made it very difficult for our customers to enable Tile. And then once they got it enabled, they started showing notifications that basically made it seem like Tile was broken.

The Tile devices are not broken. But in the Apple ecosystem the Tile devices need to be broken because that is what Apple decided. Competition and free markets are kind of broken, though, as the increasingly grim record of the adjacent tech monopolies is demonstrating. Previously, as Amazon was a big client of delivery companies like UPS, it was estimated that it was able to get discounts up to 70 percent “over regular delivery prices. Delivery companies sought to make up for the discounts they gave to Amazon by raising the prices they charged to independent sellers, a phenomenon recently termed the ‘waterbed effect.’” Big Tech has been getting huge discounts—economic, social and political—from America for some time now. The waterbed, having been subjected to extreme point pressures, is about to pop.

The American Conservative, 7.5.2021

Συνέχεια

Η Ρωσία στην παγκόσμια σκηνή

Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη επιμένουν και πάλι σε κυρώσεις για να επιβάλουν στη Ρωσία συμπεριφορές σύμφωνες με τις δικές τους αρχές και αξίες. Σπάνια όμως λαμβάνουν υπόψη τις δικές της εθνικές και γεωπολιτικές ευαισθησίες. Αυτό που συνήθως ακούμε είναι πως η Ρωσία κατορθώνει να παίξει τα δικά της αδύναμα χαρτιά με επιτυχία. Καλό όμως θα είναι να αξιολογήσουμε, πέρα από τον παραδοσιακό τρόπο μελέτης της ισχύος ενός κράτους, τη Ρωσία για να κατανοήσουμε τη δυνατότητα και την ικανότητά της να μοχλεύει τη διεθνή πολιτική σκηνή.  

Ενώ η Ρωσία λοιπόν δείχνει σχετικά αδύναμη από πρώτης όψεως, είναι δυνατόν στην ουσία να είναι ισχυρότερη απ’ ό,τι φαίνεται. Σίγουρα κατατάσσεται σήμερα χαμηλότερα από τις ΗΠΑ και την Κίνα με δείκτες παραδοσιακής μέτρησης ισχύος: ΑΕΠ, πληθυσμιακό μέγεθος, δείκτες υγείας και στρατιωτική δύναμη. Εντούτοις, 25 χρόνια μετά το ναδίρ της πολιτικής της πορείας στα μέσα του 1990 και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Ρωσία έχει μεταμορφωθεί σε μια ισχυρή ανατρεπτική δύναμη στις διεθνείς σχέσεις.

Η Κάθριν Στόουνερ σε σχετικό της βιβλίο («Russia Resurrected», OUP USA 2021) ισχυρίζεται πως κοιτώντας πίσω από τους παραδοσιακούς δείκτες ισχύος αντικρίζουμε μια διαφορετική, ισχυρότερη δηλαδή, Ρωσία και τον ρόλο που παίζει στις παγκόσμιες εξελίξεις. Λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο με τον οποίο η εσωτερική πολιτική σκηνή υπό τον Βλαδίμηρο Πούτιν επηρεάζει την εξωτερική της πολιτική, η Στόουνερ εξηγεί πως η Ρωσία πολέμησε με πάθος για την επάνοδό της στην κορυφή των διεθνών εξελίξεων. Aπό την εισβολή και κατάληψη της Κριμαίας, επικαλούμενη σοβαρούς ιστορικούς και πληθυσμιακούς λόγους, μέχρι τη στρατιωτική στήριξη του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία, η χώρα έχει επανακαθιερωθεί ως μεγάλη παγκόσμια δύναμη. Ακόμη και στις σχέσεις της με την Τουρκία είναι φανερό πως δεν τη βλέπει ως ισότιμη δύναμη και χώρα.

Με την αξιολόγηση πολλών στοιχείων που σχετίζονται με τη ρωσική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη βρίσκει κρίσιμα στοιχεία για τις εσωτερικές της εξελίξεις. Ο ρωσικός λαός είναι πλουσιότερος σήμερα από τον κινεζικό. Το χρέος είναι πολύ χαμηλό. Και η δημοσιονομική πορεία της Μόσχας είναι εξαιρετικά αποτελεσματική, παρά τις διεθνείς κυρώσεις και την ασταθή παγκόσμια οικονομία. Η ικανότητά της να έχει πλέον στα χέρια της τα μέσα άντλησης και αξιοποίησης των πλούσιων φυσικών της πόρων (πετρέλαιο, αέριο, νικέλιο, χάλυβας, σίδηρος) έχει παίξει κρίσιμο ρόλο σ’ αυτό. Το σύστημα διακυβέρνησης του Πούτιν, που ο ίδιος αποκαλεί «πειθαρχημένη δημοκρατία», δεν αντιμετωπίζει στην ουσία καμία οργανωμένη εσωτερική αντιπολίτευση. Απόλυτα συνειδητοποιημένη για την ανάγκη διατήρησης του ελέγχου στο εσωτερικό, η Ρωσία του Πούτιν χρησιμοποιεί τις διάφορες πολιτικές και μέσα προβολής ισχύος για να επεκτείνει την επιρροή της στο εξωτερικό. Ενώ σχεδόν οι πάντες υποβαθμίζουν τις δυνατότητες του Κρεμλίνου να παίζει κάποιον σοβαρό διεθνή ρόλο, οι συνέπειες των όποιων κινήσεων και πρωτοβουλιών του είναι πασιφανείς, όσο κι αν δεν αρέσουν, στις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ, τη Συρία, τη Βενεζουέλα, την ευρύτερη Μέση Ανατολή κι αλλού. 

Είναι σαφές πως η Μόσχα έχει καταφέρει με διάφορους τρόπους να επαναπροσδιορίσει, προς το συμφέρον της, τη μεταψυχροπολεμική τάξη πραγμάτων.

TA NEA  24/4/2021

Συνέχεια

Apple’s Quiet War On Independent Repairmen

In the past, a Goliath’s strength would be gauged in height measured in cubits, the brass of the helmet, the coat of mail with a weight in thousands of shekels in bronze and a spear’s head weighed in hundreds of shekels of iron. Nowadays, a Goliath corporation can just hire another Goliath, such as the law firm Kilpatrick Townsend, with its 650 lawyers and 19 offices in North America, Europe, and Asia. The firm boasts that “5 of the 10 world’s most valuable brands turn to Kilpatrick Townsend to grow and defend the value of their products and businesses.” One of those “5 of the 10 world’s most valuable brands” was interested in a video made by YouTuber Louis Rossmann

When Rossmann was contacted by Kilpatrick Townsend on behalf of Apple he felt as if the grim reaper was knocking at his door. An owner of a small business, an Apple devices repair store, a few years back Rossman had started a YouTube channel to cover all things that interested him: Apple device repairs, business advice, personal advice, and occasionally, though more so of late, social or political commentary. The video that had gotten the attention of Apple was one in which Rossmann had showed a schematic of an Apple device and proceeded to show his viewers how they could fix their own device if they faced the same issue. For Apple, the act of showing the schematic on YouTube was a violation of its intellectual copyright. They wanted Rossmann to quietly make the video disappear. Rossmann hired a lawyer, and the lawyer advised that the request was sensible, there was no lawsuit, and thus the reasonable thing was to comply; besides, a genuine effort had been made to butter up Rossmann—the word came that both Kilpatrick Townsend and Apple liked his work. Rossmann thought about the option that he was given. Then he fired his lawyer.

The arrival of Kilpatrick Townsend gave Rossmann another push to get more involved in the Right to Repair movement. Right to Repair is a nationwide effort that aims to use legislation to return to consumers the choice of where and how to fix devices they own. Rossmann argues that what is going on now would be unthinkable just a few decades back. Corporations back then respected the consumers’ right to fix their stuff. Schematics were widely available, you could buy them at the local electronics store, or contact the manufacturer to send them to you. Appliances, like refrigerators, often came with a set of schematics and instructions for how to fix them.

Apple tries to inculcate in the minds of its customers an assumption that devices should only be repaired by the corporation and its controlled network of authorized repair stores. The controlled networks of the authorized repair stores are used to create the illusion of consumer choice while they act in a way of reinforcing and consolidating the corporation’s monopoly over the repair process. Jessa Jones, owner of an independent repair service who lobbies for Right to Repair, testified in Boston that her group up to that point had fixed 30,000 devices, “less than 5 percent” of which “would be considered fixable by authorized repairs.”

Rossmann does not like Apple. Many of his videos are about how the company is screwing, ripping off, torturing, and generally abusing its customers. There are videos where he explains why owning Apple products is a daft idea, or declares that the newest operating system “delivers big kick in the balls to Apple users.” Rossmann has a genuine, deep and merciless view of Apple.

Even knowing that, when I show up to Rossmann’s office for an interview I place an iPhone next to him to record our conversation. Then I pull out an iPad with my questions and an Apple pencil to jot things down. I raise my arm, pull up my sleeve, and look at an Apple watch, saying “we are on time.” I was looking for a reaction, but Rossmann remains calm, cool, and collected. There is a slight smirk forming in his face and that’s all I am going to get.

To explain how he makes a living off Apple repairs while at the same time he strongly dislikes the company and its products Rossmann tells me, “Oncologists don’t like cancer very much, they still try to help people with it.” What drives him nuts, he says, is when people pay for a device with a design flaw and are told at Apple’s Genius Bar that the problem is how they use that device. “Six months later a recall program would come out and they [customers] would bring it up [to Apple] and say can you fix this, sorry can’t. People would get screwed over and over again and still buy it.”

There are also problems that seem never to be fixed. Rossmann talks of a four-year-old design flaw in a 2016 Mac where a “52 volts of the line for the screen power is right next to the image line that’s one volt” creating serious problems for the owners. Often, it takes a long time for Apple to acknowledge such issues and sometimes it never does. A couple of days after our interview a U.S. District Judge sided with the plaintiffs against Apple saying that “Apple knowingly sold 2016-17 MacBook Pro models with ‘Flexgate’ display defect.”

Talking about the abuses of Apple is one of the reasons that Rossmann’s YouTube channel has been successful, with now more than 1.5 million subscribers. If Apple wants a video down Rossmann would like them to file a copyright claim. In doing so Apple would have to make its reasons public. “They would have to say ‘We object to Louis showing where the fuse is’,” he said.“I want you to publicly state on the record you don’t want your customers to know where the keyboard fuse is.”

A study from 2011 found “that customers who used independent auto repair shops spent about 24 percent less on repairs each year.” That very important price differential was achieved while the small repair shops faced substantial artificial barriers in doing business. In the tech realm, Apple uses its enormous financial heft as a purchaser of parts in order to force its suppliers in contracts that prohibit them from selling parts to independent repair stores. Rossmann has to get on Skype with people around the globe that specialize in part dumpster dives in order to find parts that suppliers are not permitted to sell him. At other times he has to buy a whole device only to retrieve a single chip out of it. One can only imagine the savings for the consumers if an open market were allowed to operate when it comes to parts, schematics, and diagrams.

A 2018 show by CBC, the Canadian public broadcast service, highlighted Apple’s predatory practices. A MacBook is taken to an Apple store for repair as CBC wanted to test the pervasive perception that Apple’s customers are “wildly overcharged.” The Apple store employee informs the undercover journalist that fixing the computer will cost 1,200 Canadian dollars. They might as well get a new computer. Then CBC takes the same computer with the same problem to Rossmann in New York.

It takes a couple of seconds for Rossmann to figure out the problem and about a minute and a half to fix it. There is “a pin that is sticking out.” The pin is put in place and the connector is plugged in. Problem solved and zero charge. The show goes on to show the many ways that Apple impedes repairs. Special-made non-standard screws so the devices cannot be easily opened, gluing batteries that do not need to be glued in, and so on. Then there is the issue of planned obsolescence, where older iPhones become significantly slower after a system update. All to make independent repairs much more difficult; all to make the purchase of a new device the more practical option.

The size of a corporation like Apple allows it to shield itself from the consequences of the policies it advocates. Backing leftist policies at home while stashing the cash abroad allows for virtue signaling at the best possible side of the profit margin. Apple’s tiny competitors on the device repair space don’t have those options. They cannot do their work in a cheap sweatshop abroad; they cannot direct their profits to a bank account in Ireland.

Apple’s predatory practices of today become the industry standard of tomorrow. At least up to 2019, Apple captured 66 percent of all profits of the mobile phone industry globally. The corporation that makes the most profit as it sells you a new device goes out of its way to restrict and squeeze every possible penny out of the repair process. How can any other corporation competing in the same space, making much less money than Apple with the sale of new devices, justify to its board and shareholders selling devices that can be repaired easily and cheaply? The mobile phone business is a tough one, with Samsung getting just 17 percent of profits, and everybody else straggling with what’s left. On April 5 LG announced that it was exiting “the incredibly competitive mobile phone sector.”

Apple uses acquisitions to eliminate competition, acquiring future competitors or acquiring technology that could have been available to its present competitors. GlobalData, an information services company, found that Apple “bought more AI companies than anyone else between 2016 and 2020.” When it comes to independent repair stores, Apple employs a different strategy. It tries to cancel them as an idea, as a way of doing business, as a legitimate  consumer choice. Planned obsolescence is coming to the independent repair store. It is interesting how Apple responded to the aforementioned news report by CBC. What it chose to say in its own defense was that “their customers are best served by Apple’s certified experts using genuine parts.” Apparently, the contractual restrictions Apple has imposed on its suppliers  are what makes it better at this.

In the past few years Right to Repair supporters have gathered in state legislatures across America trying to establish a competitive marketplace for repairs. Some of Rossmann’s videos take us to these initiatives. The Right to Repair crew don’t  seem to fit in the halls of power, in their jeans, t-shirts, and hoodies, a congregation of misfits. How unaccustomed we have become to the visual of ordinary people trying to persuade their representatives. There are legislators in the building, corporate lobbyists and then these people. These people are the only ones losing money by being there. As Rossmann goes around with his microphone we meet the guy with the repair store in the middle of nowhere; we meet Jessa Jones, the stay-at-home mom with a Ph.D. in molecular genetics, who started fixing devices after her toddler twins had flushed her brand new iPhone down the toilet; we meet the guy who was stocking shelves at Walmart in the early hours of the morning and just made it in.

On the other side, the corporate lobbying side, all is proper and posh. The right shoes, the right ties, shirts, and suits. The proud cogs of the machine. At the legislatures they feel right at home and it shows. They know they can kill the Right to Repair bill in committee. Nothing much to worry about. Their statements are generic, formulaic, vehemently nonspecific, and boring to the point of suicide. Rossmann is trying now to go directly to the people with a GoFundMe that has raised hundreds of thousands in a matter of days. Nevertheless, the future of the Right to Repair movement and the independent repair shop seems uncertain.

What is not uncertain is what it is all about: The right to repair is nothing more than the effort to reinstate the individual’s rights of ownership. It is a movement so contrary to the new subscription model of life, where you are always one payment away from losing it all. An environment of centralized control, where everything is always supervised, curated and monitored by a managerial class increasingly skeptical of the individual will. We are being conditioned to a state of digital serfdom, as if it has been algorithmically dictated that individual choice and individuality are no more. The Right to Repair is the glitch to the propertyless future before us.

The American Conservative 10.4.2021

Συνέχεια